Zelfs de trap niet

Gisteren sloten we Kerst af met een documentaire over het draaksteken in het dorpje Beesel in Limburg. Wat een kracht gaat eruit van een gemeenschap door de hoge mate van betrokkenheid bij het merendeel van de inwoners. Het draaksteken wordt eens in de zeven jaar opgevoerd, een groot spektakel, waar veel bij komt kijken om het voor elkaar te krijgen en een groot aantal obstakels moest ook nu weer uit de weg geruimd worden. Zo viel de koning van zijn fiets, sloegen bij de repetitie de paarden met kar en al op hol en was het terrein waar op gespeeld moest worden met een glibberige laag modder bedekt. Er deden veel toneelspelers uit het dorp aan mee en het werd aangevuld met een horde figuranten. Hoe ze het voor elkaar kregen om het spel op de rit te zetten, was lovenswaardig. Uitmuntende docu voor de kerstgedachte. Gemeenschapszin, traditie en de strijd tussen goed en kwaad.

Daarvoor hadden we een heerlijk samenzijn bij de broer van lief en zijn lieve vrouw. Er was nog een vriendin, die naadloos paste in het geheel en schoonzus hielp bij het klaar maken van de borden. Die had heerlijk gekookt en er was een lichte maaltijd met drie gangen. Kleine hapjes, niet te zwaar, met een behoorlijke portie hulp van de supermarkt en van haarzelf. Waarom zou je het te ingewikkeld maken. Bovendien hadden we een aantal maanden bij te praten, want ze waren in mei voor het laatst bij ons op bezoek geweest in Hongarije.

Dat er kaartjes nodig zouden zijn om een gesprek op gang te houden komt niet in aanmerking voor ons. Moeiteloos schieten we door de onderwerpen heen. Een opmerkelijk verhaal kwam van broerlief, die ontdekt had op vakantie, dat ouderdom eigenlijk tussen de oren zat, min of meer aangepraat, en dat leeftijd overwinnen een kwestie van bewegen was. Hun appartement lag hoog bovenop een bergachtige heuvel, er moest twee of drie keer per dag minimaal 12 steile trappen op worden geklommen. De eerste dagen schoot het chagrijn en pijnlijke spieren erin, maar vrouwlief bracht in dat je het moest zien als een bezoek aan de sportschool en dat het een goede tegenhang zou zijn voor al het lekkere eten. Na een paar dagen ebde de spierpijn weg en kreeg hij er zelfs plezier in om die trappen te nemen. Sterker nog hij is hier op zoek gegaan naar een monumentale trap om die oefening voort te zetten. Die vond hij bij de waterkering.

Hetzelfde was er aan de hand met het auto rijden. Hij was steeds slechter gaan zien en dat leverde bij hem onzekerheid op bij het rijden. Een opticien sprak het verlossende woord, er was sprake van staar aan beide ogen. Onzekerheid brengt angst met zich mee. Het autorijden had hij derhalve allang afgeschreven. Na een operatie aan beide ogen en door het ondernemen van de reis naar Hongarije nam zijn aanvankelijke angst ervoor steeds verder af en is nu zelfs verdwenen. Een grote opluchting en het gevoel van vrijheid.

We kwamen tot de conclusie dat je, en dat is algemeen bekend maar moeilijker gezegd dan gedaan, op de grenzen die het lijf zelf aangeeft je aanpassingen kan doen en dat de leeftijd an sich als belemmering tussen je oren kan gaan zitten. ‘Je bent zo jong als je je voelt’ zei men vroeger en daarbij is angst een hele slechte raadgever.

Na een heerlijk toetje en moe maar voldaan, reed vriendin weer op Vlaardingen aan en wandelden wij in alle rust door een dichte mist die Agatha Christy niet zou kunnen weerstaan, naar de loods. Veel gehijg, gehoest en veelvuldig pas op de plaats, maar geen onoverkomelijk probleem. Zelfs de trap niet.