De drijfveren blijven onduidelijk

Wat heeft het jaar gebracht. Als altijd veel van de mooie dingen. Een paar nieuwe ogen en een bijzondere ervaring ten eerste. Als je al tijden dubbel ziet zonder details waar te nemen dan weet je daarna pas wat je allemaal gemist hebt. Als je tot de gelukkigen behoord, waarbij de vervanging van de lenzen vlekkeloos is verlopen, want ik heb dit jaar helaas ook andere verhalen gehoord. Dat ik weer een mus van een vink kan onderscheiden, in plaats van in te schatten op grootte en vorm, is zo bijzonder. Zelfs de hoogste boom kan de vogel niet meer verhullen.

Elkaar meer los laten was ook een goede keus. Het bracht met zich mee dat ik nu zonder problemen overal naar toe reis, de meest lange afstanden in mijn eentje, maken me helemaal niets meer uit. Overnachten idem dito. Het was een sprong in het diepe en het heeft de winst gebracht die we nodig hadden, namelijk allebei gelukkig ook al zijn we fysiek niet bij elkaar maar altijd in elkaars nabijheid. Dat te weten. Daarnaast is De Hoff me zo dierbaar geworden, dat ik er evengoed heel vaak wil zijn. Tijd en aandacht verdelen tussen Lief en de kinderen en hun gezinnen, het kan. Als je elkaar maar de ruimte blijft gunnen.

Het voornemen om makkelijker een hotelletje of een b&b te boeken is ook uitgevoerd en bevalt wonderwel. Letterlijk dus grenzen verleggen en open staan voor nieuwe ervaringen. Genieten van de kleine dingen, een mooi gebouw, wat kunst, andere natuur en cultuur, een etentje samen, nieuwe mensen ontmoeten.

Nederland staat voor familie en vrienden, filmhuisbezoek, vega-bitterballen, musea in grote getale, vrienden en vriendinnen. Voorlopig kom ik niet toe aan een boek, maar er staan er wel twee op de rol. Het goede voornemen voor volgend jaar is af en toe de telefoon te vergeten. Geen getuur meer naar dat wezenloze niets als er ook echt niets is om naar te turen. Geen bericht is goed bericht zei mijn moeder als we weer op vakantie gingen en ze niet anders kreeg dan een simpele ansichtkaart of misschien een belletje. Dat principe. Soms moest ze zes weken wachten voor we weerom kwamen van een tocht naar het noorden of een reis naar het zuiden. Wat een rust zal het geven als je minder goed op de hoogte bent van het wel en wee van anderen.

Al tel ik ook de zegeningen hoor. Anders had ik niets gezien van de Midzomernachtviering van vriendinlief, wat een vredig en sfeervol beeld opleverde van mensen die de natuur beleven zoals het bedoeld is. Er middenin en met elkaar met groot respect. Zoals wij de bast van de boom van eeuwenoud mochten begroeten, diep bewust van wat zijn takken moeten hebben gezien, ook al zag hij er met het stalen staketsel een beetje uit als Frida Kahlo zich op sommige schilderijen had vereeuwigd, bijeengehouden door staal. Kan je er van buiten? Natuurlijk! En toch heeft het toegevoegde waarde, omdat schoonheid dat nu eenmaal in zich heeft.

Mijn arme kunstenmaker heeft op de laatste schooldag nog net een jaap in zijn wenkbrauw opgelopen tijdens het schaatsen. Het hele jaar doet hij de meest ijzingwekkende sporten en uitgerekend met een keertje schaatsen gaat het mis. Het wordt vast niet zijn favoriet. Straks zien we alle pappenheimers weer, De hapjes zijn klaar, de Grizzini doe ik straks nog lichtelijk over. Filo bladerdeeg werkt niet zo goed. Blijere varkentjes zijn er niet met mijn andere hapje ‘Happy pigs in a blanket.’ Deze vegaworstjes zijn niet te versmaden. De proeverij pakte in ieder geval goed uit. Die ging schoon op.

Gisteren keken we het tweede deel van de film ‘A hidden life’. Indringend, beklemmend en het riep onmiddellijk de vraag op of je je diepste overtuiging zo moet onderschrijven. De trouwhartige Oostenrijker die niet wilde buigen of barsten en inderdaad niet anders kon dan vanuit een diep geworteld geloof, het lijden ondergaan, terwijl er thuis haat en nijd verdragen moest worden van boze dorpelingen. ‘Een passieverhaal’ kopt de VPRO. Rechtlijnigheid of existentialisme? De drijfveren blijven onduidelijk.