Ontluikend verlangen

Vanmorgen ontvouwde de wereld zich in al haar ruime kracht. In de nacht had ze haar verschillende grijze lagen een voor een afgepeld. Dat weet ik, omdat ik wakker was en in het licht van de grootste kerstboom van Nederland de dikke plukken wolken en daarna een duistere laag voorbij zag trekken. Lief had het trouwens goed te pakken en soms borrelde een rauwe hoest omhoog en tussen de dromen door was hij aan het zagen met zijn ademhaling. Mijn hoestbuien als concerto voor twee er tussendoor. Maar goed dat de jeugd boven met oordopjes slapen. Hoe verkouden kun je zijn.

Gisteren hadden we de medicijnen opgehaald. Fijn dat ze binnen zijn, alle puffen weer binnenboord, want het begon zo stilletjes aan toch veel benauwder te geraken zonder de luchtverwijder. Nu met de zon zal het al snel beter gaan. Het vochtige weer is funest.

Zuslief en zwager zijn aan het verhuizen van een koopappartement naar een huurappartement midden in de bossen. Zo hou je geld over om te kunnen reizen. Een wijs besluit. Zolang het allemaal nog soepeltjes kan, moet je er van genieten. Met de mooie dagen die we net achter de rug hebben en de verse herinneringen op het netvlies, is het met zon hier ook prima hoor. Vandaag ga ik voorbereidingen treffen voor kerst. Schone dochter en ik doen de tussendoorhapjes, een dochter het toetje, een schoondochter en zoon de drank, de oudste zoonlief draagt zorg voor de entourage, hem wel toevertrouwd, en de oudste dochter zorgt voor de crudité. Het kerstdiner, allen achter de pizzarette, vindt zondag plaats. Dan hebben we met kerst de handen vrij om die naar eigen wensen in te vullen. Schoonfamilie, gezellig samen als gezin, of met vrienden, het maakt allemaal niet uit. Voor het eerst in al die jaren heb ik de kerstboom niet in huis en eerlijk is eerlijk, ik mis het niet echt. Schoondochter is allergisch en dan is de keuze snel gemaakt.

Lief geniet van Maarten ‘t Hart en zijn woeden van de gehele wereld. Ik had hem het boek aangeraden en het raakt hem vooral omdat Maarten de tijdsgeest, die ook de onze is, zo onverbloemd neer weet te zetten en altijd met het oog voor de details natuurlijk. Ik laaf me aan de column van Stef Bos in de nieuwe Zin die over het huidige woeden gaat. Hij schrijft over het credo van de negentigjarige kunstenaar Frans Wuytack, dat ‘De terugkeer van de mens’ verluidt. Ik kende de kunstenaar niet. Hij heeft onnoemlijk veel beeldhouwwerk in marmer verricht en is met negentig jaar nog altijd opvallen vief als ik een interview van hem zie op Youtube. In het licht van de huidige tijd roept hij op om de Vrede te zoeken met elkaar. Hij noemt het met veel passie en overtuiging. Een heel bijzonder mens, vind Stef. Die bijzondere mensen moeten we vooral ruimte geven en delen als tegengif tegen alle polarisaties en snelle quotes en oorlogsretoriek van de dag van vandaag. Zijn moeder had de simpele levensfilosofie;’ Alles komt goed’. Hoe erg het allemaal lijkt, het gaat ook weer voorbij. Het tijdrad draait door en ‘Zolang je de liefde en de hoop in jezelf wakker houdt, kan die op een bepaald moment opbloeien zodra het licht erop valt’.

Iets wat Wuytack met zijn ‘Terugkeer van de Mens’ onderschrijft. In dat licht wil Stef het nieuwe jaar beginnen. Positiviteit om te kunnen groeien. Dat is precies wat de wereld vandaag de dag nodig heeft. Lichtpunten verzamelen, pareltjes rijgen, hoop koesteren en de zon laten schijnen op dat ontluikend verlangen.