Wat ben je mooi

‘Let the Sunshine, let the Sunshine in, the Sunshine in…’. Het mocht niet baten, of tenminste, helemaal aan het eind van een lange dag prikte de zon toch nog door de grijsheid heen. Was het om het gezongen lied, of misschien toch om de twee kaarsjes die we voor onze overleden harten hadden opgestoken in de Mariakapel van Onze Lieve Vrouwe van Lourdes in Tilligte, een van die kleine dorpjes op de route van de Sagenroute.

De dag was begonnen met een uitgebreid ontbijt, een mini croissant, lekker bruin brood, beschuit en krentenwegge, vleeswaar, kaas, fris groen, melk, optimel, yoghurt cruesli en fruit, jus, koffie en thee. Een optimaal begin door een leuk ontdekgesprek met onze gastvrouwe. In de nacht had ik tevergeefs de volle maan proberen te tackelen, moest ik Lief zoeken dwars door de twee afzonderlijke dekbedden heen en had ik het enorme badlaken bij wijze van ophoging onder het kussen geschoven. Slaap was bijzaak, wist ik uit inmiddels lange ervaring. De eerste nacht zijn voor de hazenslaapjes. Zolang het geen spookhazen van het Twentse land zijn vind ik alles best.

Daarna was er besloten de Sagenroute met de auto te rijden, zonder echt vooropgesteld plan, maar meer met het idee:’We zien wel waar het schip strand’. Maar voor de 800 jarige Kroeseboom, een kruisboom, hadden we een uitzondering gemaakt. Met deze gigantische Es, aan alle kanten ondersteund door zijn stalen geraamte, moest natuurlijk op de een of andere manier contact worden gemaakt. Hij staat midden in het veld in Fleringen, vlak bij Tubbergen. Er stond een hek omheen en de toegang was ook op slot. Gelukkig was er een opstapje van de kapel en konden we daar er overheen stappen. Wanner hou je nou een boom van die leeftijd tegen je aan. ‘Klop maar lieve Es en fluister je verhalen, kralen aan het snoer van de eeuwigheid’.

Daarna vonden we eindelijk de binnendoorweg van de Sagenlandroute, dat eigenlijk de fietsroute was, maar waar je met de auto ook kon komen. Bij Ootmarsum wandelden we nu om de Watertoren heen die op de kuiperberg staat, naast de oude Joodse begraafplaats en het hoogste punt met de orienteertafel van de ANWB ter herinnering aan de Bondsdagen van weleer, bewonderden daar het grandioze uitzicht zo ver als je kon kijken in dit blauwbleke middaglicht en drentelden langs de muur van het monument aan de weg, met de glazen afbeeldingen in de ronde poortjes. De glazen kunstwerken zijn vervaardigd door Desiree Groot Koerkamp en maken samen ‘een knipoog naar het verleden’.

Een dorp verder zochten we de begraafplaats op waar Lief tevergeefs speurde naar het voorgeslacht. Dan maar de Mariakapel zoals eerder genoemd. Een klein kapelletje met de elegance van een goed onderhouden bedevaartsoord. Waxinelicht 0,25, euro, kaarsjes 0,50 en een mooie mariakoker van plastic met kaars, gegarandeerd veel branduren, 5,00 euro. Twee bescheiden maar wel echte, kaarsjes leken ons voldoende om het doel te bereiken. Even stilstaan bij die lieve schatten.

Toen we uiteindelijk rondjes gingen rijden besloten we toch weer rechtstreeks richting Denekamp te gaan. Wat mottige kerststalletjes, waarvan een met knikengel die maar een zeer minzaam knikje gaf, wat sneeuwwitte schapen en veel nieuw dorp tussen het oude. Zeer de moeite waard op een zonnige dag met uitbundige winkelende mensen, nu een tikkeltje uitgestorven onder de klanken van een forse verbouwing in het centrum en een snijdende wind, maar…dan toch die zon! Vlak voor dat we, Jozef en Maria bij uitstek, de herberg opzochten, piepte ze haar dankbaarheid door het grijze dek.

We laafden ons aan een voedzaam maaltje. Lief nam de zalm, ik de oesterzwamcroquetjes en heerlijk verwarmd kwamen we thuis, moe maar voldaan. Twente wat ben je mooi.