Veel aangenamer

Broerlief was jarig en de familie had een verrassingsfeest georganiseerd. Natuurlijk wisten we het al weken van te voren, maar omdat broer ook veel leest, was mijn pen zo gesloten als een oester. Altijd moeilijk om grote geheimen te bewaren. 77 Jaar zou hij worden en het hele gezin probeerde zoveel mogelijk om aanwezig te zijn. Sommige waren druk met overhuizen, een broer woont een eind weg, maar verder was het de familie toch gelukt. Zelfs de tweede broer op rij, die ziek is en veel verzorging nodig heeft was met een speciale bus en de niet aflatende zorg van onze schoonzus met rolstoel en al gekomen. Hij kreeg een mooi en overzichtelijk plekje aan de familiekant.

Lang geleden dat ik zo’n kringverjaardag had meegemaakt. Vrienden aan de achterkant van de kamer en wij allemaal aan de voorkant op twee uitzonderingen na. Iemand speelde de roerganger met singeltjes uit vervlogen tijden en als het Lang zal ie leven door hem werd ingezet kregen we er een hele potpourri aan dijenkletsers gratis en voor niks bij. We vinden het stiekem wel fijn om bij elkaar te kruipen, want we lopen de deur niet plat, en dit zijn dé gelegenheden bij uitstek om even bij te kletsen. Wel en wee in grappen en serieuzere praat, een wijntje, een hapje en drankje, een grote schaal met heerlijkheden vol vis, garnalen en salade verhoogden de feestvreugde. In vergelijk met vroeger zijn dit de heerlijke bijeenkomsten zonder rookgordijnen.

Als cadeau hadden we een Nieuwegeins nipje, een koffielikeur, meegenomen, want niets is lastiger dan iets te kopen voor iemand die in feite alles heeft. Lief genoot en praatte breeduit met deze en gene. Dat is zo leuk en bijzonder. We kennen elkaars familie door en door.

Toen Lief voor het eerst de woonkamer van ons ouderlijk huis binnen schuifelde in de jaren zestig op zijn Jezus-sandalen en met zijn lange hippieharen werd hij grondig bekeken en toen we weer een deur verder gingen, liet broerlief de pet rond gaan om bij de familie te collecteren voor nieuwe schoenen. Deze mare gaat steeds weer rond, als Lief ter sprake komt. Bij zo’n kamersetting is het wel handig dat je op elke lege stoel kan ploffen, zodat degene die is opgestaan, een andere plek moet zoeken. Variatie in gesprekspartners te over, op die manier. De vrienden bleven nog zitten, maar wij stapten bijna allemaal tegelijk op. Broer was helemaal jarig geweest, de verrassing was gelukt.

Ik lees in het Zin magazine van deze maand over de schaapsherder Marianne Duinkerken die met haar kudde van 400 Drentse heideschapen over het Balloërveld in natuurgebied De Drentsche Aa loopt. Ze is er op een romantische manier ingerold. Als ik haar naam op zoek op internet kom ik uit bij opnames van Binnenste Buiten, waarin ze, al wandelend met haar kudde, erover vertelt. Wat een mooie dingen komen er uitrollen. Ze bagatelliseert niets, schapen zijn niet de meest meegaande dieren die er zijn, maar als ze met haar kudde over de hei dwaalt en ieder schaap zijn weg zoekt, laaft ze zich aan de kracht van de elementen die er voor zorgen dat je eigen kracht daardoor versterkt wordt. Met haar twee honden gaat ze er vakkundig mee om. Ik bewonder haar omdat ze daar naadloos tussen past en op een rustige natuurlijke manier leiding geeft aan de kudde.

De spencer die ze aan heeft is gebreid met de wol van de schapen zelf in het breiatelier dat een onderdeel vormt van de schaapskooi. Met haar ranke verschijning, de laarzen over de broek en de hagelwitte bloes onder haar spencer, een kekke pet op het hoofd ziet ze eruit als een grande dame.

Het doet me denken aan de volkstuin, waar de achterbuuf een keer vroeg waarom ik er altijd uitzag of ik een kerkgang ging maken. Ongetwijfeld was daar mijn voorkeur voor zwart een aanleiding toe en haar Calvinistische inslag, maar ik kleed me ter plekke altijd om als ik aan het werk ga, om me als ik huiswaarts keer weer in mijn plunje te hijsen. In mijn hoofd klinkt ‘Elk vogeltje zingt gelukkig zoals zij gebekt is.’ Dat maakt het leven zoveel aangenamer.