Gewoontedier

Gisteren keken we op aanraden van vriendinlief de film ‘Skunk’. Een film geregisseerd door Koen Mortier, een Vlaams/Nederlandse productie, een rauw realistische film. De hoofdpersoon Liam komt uit een getraumatiseerde jeugd en wordt in een jeugdinstelling geplaatst.

Op school ging het met zijn vorderingen steeds meer mis en herhaaldelijk wordt zijn moeder gebeld omdat hij steeds vaker in zijn broek poept. In de instelling geeft hij toe dat hij op dergelijke momenten met rust gelaten werd. Zijn vader en moeder zijn extreem gewelddadig en hij delft met regelmaat het onderspit. In de instelling vinden er allerlei verwikkelingen plaats die hem met regelmaat tot wanhoop drijven. Alles bij elkaar is het een ongelooflijk rauwe film, het geeft een scherp inzicht in de moeilijke situatie waarin hij verkeerde en de obstakels, die er zoal te overwinnen zijn als dat zou lukken, en hoe hij uiteindelijk tot daden komt.

Ondanks de niets verhullende beelden was de film toch zeer de moeite waard door het schrijnende gevecht die zo’n jonge jongen moet voeren. Wij zijn watjes, maar hier is het verhaal sterker dan wat je ziet. Je kan er niet aan voorbijgaan dat zoiets bestaat. Dat maakt dat je toch blijft kijken maar wel af en toe je hoofd wegdraait.

Daarna zag ik een herhaling van Even tot Hier, altijd goed om alles wat er in ons leven plaats vindt te relativeren. Lief was al naar bed, want deze ochtend moesten we om zeven uur op. Maar als ik te vroeg ga, slaap ik niet goed en dat zou dan averechts werken. Het was ook de manier om de film weg te sluizen achter de luiken van mijn ogen. Met het Lied van Fabertje nog naklinkend, was het zoet indommelen. De grote kerstboom deed mee en verspreidde haar heldere licht als een wiegend slaapliedje.

De garage gaf me een hybride Opel mee, haha. Waar zat die vermaledijde handrem, nee mutsje, dat gaat allemaal vol-automatisch. Welkom in de wereld van weinig handelingen. O, ik hou zo van ouderwets schakelen, het zoete zachte opkomen van de koppeling, het beheerste remmen. Lekker actief zijn, meedenken en niet in een volmaakte stilte over Gods wegen zoeven.

Gisteren gingen we de auto een beetje poetsen om Truus schoon af te leveren bij de garage. Er zaten immers nog Hongaarse moddersporen op haar banden. Schone zoon, waar we even thee dronken, moest er hartelijk om lachen,maar ik legde hem uit dat dat nou typisch een dingetje van vroeger was. Als je iets aflevert behoort het ordentelijk te zijn, want net en schoon. Zo is het me geleerd en zo voer ik het nog altijd uit. Als ik het anders zou doen zou de schaamte hier overstijgen. Er zijn manieren om die schaamte niet meer te voelen, maar dit koekje van eigen deeg en een beetje van het verleden is al te lang ingebakken. Dat poets je niet meer weg. De auto wel, waarmee mijn gemoed ook weer gerustgesteld is.

Nu zit ik op de bank met mijn wat grieperige lijf. De keelpijn heeft plaats gemaakt voor stramme en kouwelijke spieren. Het warme noedelsoepje doet goed werk. Iets anders helpt doorgaans niet. Om vijf uur mogen we Truus weer ophalen. Er gaat niets boven dat waar je aan gewend en gehecht bent geraakt. Mens, uw naam is gewoontedier.