En wie wil dat nou niet met kerst

Ergens achter in mijn keel spelen bacteriën krijgertje. Het voelt als schuurpapier. Mijn vader had de gewoonte om bij een dergelijk gevoel onmiddellijk aan de strepsils te gaan. Mijn moeder hielp hem daarbij door een aantal zakjes aan te schaffen. Ik vond het geen goed idee. Er zat vast iets in wat bij grote hoeveelheden minder gezond zou zijn. ‘Alles met mate’ zei men vroeger en daar heb ik tegenwoordig wel mijn lijfspreuk van gemaakt. Waarom zou je veel van iets verorberen, terwijl het bijzondere en het lekkere extra benadrukt wordt door een of twee van die heerlijkheden.

Gisteren zijn de lampen ontstoken van ‘De grootste Kerstboom’ van het land in IJsselstein. Vanuit ons raam hebben we mooi zicht. In deze grijs geschakeerde lucht zie je alleen de lampen en vaag de tuien waaraan ze hangen. Zelf hebben we dit jaar de boom niet aangeschaft. Schone dochter blijkt allergisch te zijn. Daar heeft ze het eigenlijk nooit over gehad en alleen maar antistoffen geslikt, maar ik was al aan het nadenken over de duurzaamheid van een echte boom, ook al mag je hem terugbrengen voor herplaatsing in het bos. En nu viel alles op z’n plek. Wel hebben we een zee aan licht voor het raam. Kerst is meer en meer een feest van licht geworden, verlichting, bron van inspiratie als het dat ook brengt. Nu dus dubbel. Fijn voor de Schone dochter en helemaal oké voor ons.

Ik denk aan mijn moeder die ook steeds minder kerstelijk de kamer aankleedde. Eerlijk is eerlijk, het kwam natuurlijk ook door de ruimte, maar na jaren kerst vieren met de kinderen, wordt de invulling ervan toch anders. Ik zou willen dat het vrede bracht. Dat zou pas echt kerst zijn. Herinnering aan de tijden van de kleintjes met pas gewassen haren voor het stalletje met de echte witte kaarsjes, die met glimmende snoetjes het aandoenlijke lied zongen:’Het is kinderbedtijd zei vader. Vooruit, de kaarsjes die moeten nog uit. Wie heeft er de beurt om te blazen vandaag, dat is kleine Coenie, die doet dat zo graag, fuut fuut fuut fuut fuut fuit, dan blaast hij zijn kaarsje uit’. Ze zijn onherroepelijk voorbij. Kaarsjes zijn linke soep, stalletjes doen het ook niet altijd meer goed, de geur van dennengroen is allang geleden aan mij voorbij gegaan.

Kerst was ook thuiskomen uit de lange Latijnse Nachtmis met drie heren en een meer dan lege maag. Daardoor geurde het brood op de kachel zo heerlijk en waren de vleeswaren extra lekker. Na het vasten is het zoet eten. Ook het tijdstip na middernacht speelde een rol. En als er winters waren met verse sneeuw werd het vanzelf een plaatje. Ze zijn zoet en memorabel, die herinneringen, maar lijken tegelijk zo lang geleden, zo veel verder weg dan ooit gedacht.

De kerstspullen kwamen destijds in de oranje kartonnen brievenbus naar beneden van de zolder en vakkundig werd de boom opgetuigd terwijl we een voor een de beelden van het stalletje mochten uitpakken. De schapen, de herders, de drie koningen met de grote kameel, Maria en Jezus, de os en de ezel en het kindeke. Ook het blauwe ezeltje met de twee manden langszij kreeg een plekje.

Bij een grondige verbouwing aan ons ouderlijk huis, waarbij mijn ouders naar een soort chaletje moesten achter de betonbuurt, werd er ingebroken en verdween die mooie oude brievenbus of in ieder geval kwam alles er sterk gehavend uit de strijd. Kerstmis was daarna nooit meer hetzelfde.

De hoogtepunten van dergelijke speciale dagen van toen zijn allang van alledag geworden. Als je wilt eet je elke dag kerstlekker. Alleen die Hemelse Modder, die ik ooit bij een vriendinnetje kreeg, die zal ik toch nog eens maken. Dat was zo zalig, alsof er een engeltje…En wie wil dat nou niet met kerst.