Laten we vooral onze vrijheid koesteren

We hadden vandaag eigenlijk met dochterlief en schone zoon afgesproken in de tuin, maar dat gaat ‘m met al dat hemelwater niet worden vandaag. Dan maar een inhaalslag Hongaars en schrijven en mijmeren over alles wat gisteren voorbij kwam. Mooie sferen, dat zeker.

Eerst na lange tijd met het openbaar vervoer naar Utrecht centrum. Normaliter nemen we de bus, die een straat verder stopt, maar mijn nieuwe ov-pas was nog leeg, dus die moesten we eerst opladen en dat kon hier in het centrum. Ik wist een oplaadpunt in City Plaza, maar bij aankomst bij de tramhalte zagen we dat er daar ook een was. Nou ja, wat extra passen op de teller kan geen kwaad. De tram reed en wij genoten van alles wat we langs zagen komen en van wat we hoorden in de tram. Een vrouw was langdurig aan het telefoneren over iets wat ze bij een ouder iemand in de voortuin zouden dumpen bij wijze van sinterklaasgrap. We konden er in ieder geval uitgebreid van meegenieten. Dubbele voorpret dus.

Een paar bakvissen kwamen binnen. Luid giebelend renden ze van de ene naar de andere kant. ‘Zie je dat ik gelijk had’, zei de een tegen de andere twee en maakte een gebaar van ‘duh’. Ze keek triomfantelijk ‘Ach wat vliegt de tijd’, zeiden we tegen elkaar. Onze eigen jonge zelf en de nostalgie kwamen bovendrijven. Bij het centrum stapten ze kakelend uit en wij ook. Met de roltrap naar Hoog Catharijne en dan met flukse pas het winkelcentrum door. Daar hadden we niets te zoeken.

Op het Vredenburg was markt, gezellige lichtjes, keuvelende mensen voor de kraampjes en ondanks het tijdstip niet heel erg druk. Eigenlijk hadden we naar de Dom willen lopen maar het weer was wat somber, de meerdere eer en glorie van de make-over zou niet schitteren. Dat stelden we uit. Wel was ze te zien aan het eind van dit deel van de Oude Gracht. Eindelijk weer uit haar groene rokken.

Het filmhuis piept altijd tussen twee grote gebouwen van de Neude op aan het eind van de kleine Slachtstraat. Dat verklapt ook de nieuwe naam, voorheen Het Hoogt. Een stukje authentiek Utrecht, met het snoepwinkeltje van Betje Boerhaave erachter, dat nu ‘Het Kruideniers Museum’ heet.

De thee verwarmt net als de aangename kalme sfeer. Er viel een half uurtje te overbruggen en daarna was het vooral trappen lopen naar de tweede verdieping, ik was vergeten hoe hoog het was en ik had met de lift kunnen gaan. Nou ja een beetje extra beweging kan geen kwaad. Het kleine zaaltje liep vol met grijze koppies, nog wat laatkomers en eindelijk kon de film beginnen.

We vergisten ons in de impact in ‘My Favourite Cake’. Het was in eerste instantie een lieve trage film over ouderdom, eenzaamheid, liefde en wanhoop, niet spectaculair vonden we. Waar we aan voorbij waren gegaan en achteraf pas lazen, was dat de film is opgenomen in 2022 in Iran en gezien wordt als een vulgaire film omdat er alcohol gedronken wordt en een man en een vrouw samen zijn in een huis, de vrouw zonder chador en met make-up op, dansend en toostend op het leven. De film is een aanklacht tegen het Iraanse regiem en deels in het verborgene opgenomen.

Dit hadden we graag van tevoren geweten, want daardoor krijgt de film een grote lading erbij, die het ineens de moeite waard maakt om vooral deze ‘onschuldige liefde’ te zien groeien en bloeien. Alles wat voor ons normaal is, is daar buitensporig. Het is goed omdat te beseffen en vooral de rijkdom te voelen die hier zo voor het oprapen ligt. De regisseurs hang een proces boven het hoofd. Laten we vooral onze vrijheid koesteren.