Er valt weer een hoop in te halen

Parkeergelden in Utrecht, het mag wat kosten. Gemak dient de mens en als de auto een aanvulling op je gebrek is, is het ineens een zegen. Dan neem je vijf euro per uur op de koop toe. Truus stond nu netjes op me te wachten aan de rand van dat wonderschone park in herfsttooi. Ik denk dat het rook naar natte bladeren en zompige grond, zo’n heerlijke aardse geur stelde ik me voor, die uit mijn herinnering oppopt. De liggende vrouw, groot en meeslepend werd gemaakt door de kunstenaar H.C. Wezelaar in 1972, ze kijkt richting de Mozartlaan. Een mooie compositie, dat prachtige beeld en de componist van de schoonheid.

De sneeuwwitte ganzen in contrast met de donkerte van het water komen gakkend naderbij en vormen gevijven een troostrijke en vredige aanblik. ‘Er is altijd een lichtpunt aan de horizon’ stralen ze uit. Een overvliegende vrouwtjesmerel bevestigt een en ander. De entourage maakt mijmerend. Het prachtige landhuis midden in het park verheft zich statig boven de bomen en er is geen vergissing mogelijk. Hier moet je zijn. De tegenstelling wordt men gewaar bij binnenkomst, van een kalme serene stilte naar het drukke geroezemoes, een restaurant vol mensen die tijdens een lunch druk babbelen, kraaiende kinderen er tussendoor. De temperatuur stijgt met graden tegelijk. Vanuit mijn ooghoek vang ik gezwaai op bij het raam. Daar zitten ze hoor, mijn twee lieve dochters, boven een dampend glas thee of latte.

Wat een heerlijk idee om de maandag stuk te slaan met een lunch. Vier de tijd en het leven. Goed verzonnen dochterlief en de oudste koos deze super gezellige locatie. Aan gesprekstof geen gebrek. De een wisselt van baan en de ander vertelt over de veranderingen in de hare, we mijmeren na over de dag van gisteren, kijken vast vooruit naar de mogelijkheden van ons samenzijn de zondag voor de kerst en verzinnen plekken voor een vakantie met de hele familie op de eilanden of daar waar maar een groot huis te vinden is voor een schappelijke prijs.

Na de thee of koffie volgt een lichte lunch, een bliksembezoek van de hardlopende schone zoon compleet in het zweet en de komst van een goede bekende die met haar collega aan het tafeltje verderop gaat zitten. Er zijn dus meer mensen op dit lumineuze idee gekomen. Appje van schone dochter of ik kleindochter op kan halen van school, voordat ik op de thee en knutsel kom. Natuurlijk, dat ligt op de route. Als de innerlijke mens verzadigd is, breken we op. Tijd voor boodschappen en daarna richting de school. De parkeerapp op mijn telefoontje geeft 0,25 aan. Het valt dus nog wel mee met die prijzen, haha, ik denk dat het vooral geldt op spitsuren. Mazzelen.

Dribbel kwam het eerst naar buiten en rende regelrecht in mijn armen. ‘Oma’. Langszij kwam een oude bekende met zijn dochter en de kleinkinderen. Wat leuk om dat vertrouwde gezicht te zien. Wat grijzer, wat gegroefder, maar nog altijd even vertrouwd. Ons dametje vroeg een vriendinnetje om mee te gaan knutselen en zo reed ik met de twee op het huis van zoonlief aan. Daar was schone dochter al met thee in de weer en er lagen twee canvas doekjes klaar voor de eerste schilderijtjes. Het viel me op dat ze beiden zorgvuldig en netjes aan het inkleuren waren, macht der gewoonte of schoolse sturing? Het vriendinnetje had het hoogste woord. De kleine Njong was bezig aan de slaap der slaapjes, want hij werd pas om vier uur wakker. Gezellig met hem op schoot boekjes lezen, terwijl de dames boven gingen spelen. Het rijk alleen om favoriete liedjes te zingen en soepstengels te knabbelen.

Na nog wat dansen op de muziek van Kinderen voor Kinderen, werd vriendin gehaald door haar moeder. Zoonlief kwam spoedig daarna. Schone dochter had in een handomdraai de tafel sfeervol gedekt. Het werd tijd om naar huis te gaan omdat Lief op tijd thuis zou komen, dacht ik. Mispoes. Hij was gaan eten met onze beste vriend en kwam pas veel later. De volgende keer moeten we beter afstemmen. Morgen gaan we naar ons geliefde filmhuis. Daar hebben we alle twee echt zin in na al die tijd. Er valt weer een hoop in te halen.