Een welkome afwisseling

Een zonnige zondag is bij uitstek geschikt om een wandeling te plannen met de familie. Dochterlief en ik hadden dat vorige week al bekokstoofd om met haar hele gezin ergens naar toe te gaan, waar voldoende energie te verbruiken viel, maar tante Pollewop en haar moeder sloten op het laatste nippertje aan en Zoonlief kwam later met de kleine Njong. Het Maximapark bood voldoende ruimte om de drukte op zo’n heerlijke dag te spreiden. We wandelden naar het restaurant en volgden de weg langs de Japanse tuin. De rietkragen sponnen goud in het zonlicht. De rododendrons die de Japanse tuin omzoomden waren tot een grote golvende wal uitgegroeid en stonden volop in knop. Dat belooft wat voor het voorjaar.

De vlindertuin lieten we links liggen. In en rond het water hield een hele gemeenschap meerkoeten kennelijk ook familiedag. Ze stapten parmantig heen en weer en als we te dichtbij kwamen, weken ze uit naar het water waar ze waardig heen en weer bleven zwemmen. Tante Pollewop en onze dribbelaar dirigeerden hun grote neef met dichte ogen alle kanten van het park op. Ze hadden de grootste lol, vooral als neef expres richting sloot wandelde. Al gillend en lachend commandeerden ze hem naar een andere richting.. Dribbel had zijn step bij zich en stepte dan weer ver vooruit en dan weer achter ons tussen de bedrijven door. Het was heerlijk. Af en toe arm in arm met beide dochters, lekker kletsen over van alles en nog wat en prachtige natuur om vast te leggen.

In het restaurant had schone zoon met zijn charmes binnen een tel een mooie lange tafel geregeld waar we aan konden schuiven. Eerst aan de thee en voor alle kinderen drie appelpunten om te delen en daarna, toen zoonlief met de kleine Njong ook was gearriveerd, tijd voor de borrel en wat lekkere hapjes, vega en gewoon, voor elk wat wils. Ook dat was als van ouds gezellig. Het scheelde dat de kinderen af en toe even stoom af konden blazen in de grote speeltuin ernaast. Vlak voor we waren gearriveerd hadden ze ook al de hoge uitkijktoren binnen een mum beklommen.

Tegen vijven wandelden we met z’n allen weer terug naar de auto’s. Goede timing, want het begon net zachtjes te regenen.

Vanmorgen moesten we al vroeg in de weer. De afspraak met de longverpleegkundige was om half negen. Officieel hadden we het plan te gaan lopen, maar ook nu regende het. Dan toch maar met de auto en omdat het nog vroeg was kon ik met het grootste gemak parkeren in de wijk, omdat de parkeergarage van het Ziekenhuis nog altijd niet herbouwd is, na het instorten van de opritten van de verschillende etages.

Het werd een genoeglijk gesprek. De thuismeter had een prima controlefunctie en toch was het prettig nu. Met iemand een lang gesprek oog in oog te kunnen hebben. Er waren geen bijzonderheden en het beeld van de COPD was heel stabiel. Nar ruim een half uur gingen we weer ons weegs. De longfunctie staat voor maart en verder zijn er geen spectaculaire veranderingen.

Het is maandaggrijs en het regent, maar de dochters en ik gaan er een eigen kleur aan geven met een lunch in Utrecht. De variatie is na de retraite weer een welkome afwisseling.