Om te koesteren

Er zijn van die zinnetjes die heel wat in beweging zetten. Ik las de eenmalige column van Marcel van Roosmalen in het nummer van Zin waar Bart Chabot de gasthoofdredacteur van was. Als thema van het blad had Bart: ‘Het leven bij de strot pakken’ bedacht na een robbertje brainstormen met de redactie. Marcel schreef in zijn column over zijn vader die dat juist niet had gedaan. ‘Het leven had hem bij de strot gegrepen’. Die ene zin, die me raakte en wat losmaakte was deze: ‘ Dan vertrok hij vroeg, broodtrommel onder de snelbinders’.

Pure nostalgie natuurlijk. Zou er nog iemand zijn die de broodtrommel onder de snelbinders doet. Het riep het beeld op van dat kleine meisje dat het achterwiel met twee benen klemde, zodat de fiets in balans bleef, de zwarte rubberen binders omhoog trok en daar haar bruin-leren schooltas onderschoof. En ook mijn vader kwam langs, die in zijn politieuniform zijn been over de stang gooide van zijn grote zwarte heren-dienstfiets, een dubbele stang zelfs, en als een heerser te paard gezeten op het Fongers-zadel wegreed. Gevaarlijk waren de grote veren van het zadel want daar konden je vingers tussen klem komen te zitten als je achterop zat en te laag steun zocht.

Ook mijn voet had een keer bekneld gezeten, toen mijn vader een lelijke eend op de kop had getikt en alles meeging op een ritje. Er gingen veel makke schapen in. Bij de Oude Noord moest mijn vader vol in de remmen en schoof de voorstoel van mijn moeder omhoog maar toen die terug plofte, zat mijn voet er onder. Die stoelen van die eerste eenden stonden namelijk los. Er waren geen gordels, kinderen mochten gewoon op de voorbank en autorijden was eigenlijk een vorm van kamikaze. Mijn vader zat erin met opgetrokken schouders omdat de onverstelbare stoel eigenlijk te dicht op het stuur stond.

Later werd de dienstfiets ingeruild voor zijn auto’s, waar hijzelf hartstochtelijk aan sleutelde en die steeds weer van samenstelling veranderden. Alles was handmatig of met een bakootje te vervangen.

Dank Marcel van Roosmalen voor deze duik in het verleden om dat de goedaardige kanten van mijn vader zo fijnzinnig naar boven werden gehaald.

Gisteren was er een gezellige drukte. Zoonlief met zijn twee schatjes en de andere lieverd met de kleine Njong, later dochterlief en schone zoon met de filosoof en tante Pollewop, de laatste had als bestelling spaghetti met rode saus gedaan. Dat is een saus met ‘verstopte’ groenten. Courgette, tomaten, knoflook, uien, champignons, basilicum en Italiaanse kruidenmix erdoor, bakken en de staafmixer doet de rest. Gisteren ontdekte ik hoe makkelijk de Parmezaanse kaas eveneens fijn te malen is met de staafmixer. Nooit aan gedacht. De volle pan leek voor een weeshuis maar slonk aanzienlijk snel. Haha. Heerlijk weer zo’n volle tafel, want de jongste en mijn schone dochter waren ook aangeschoven. Zij had voor haarzelf een glutenvrije pasta gemaakt.

Sinterklaasjournaal met hele ondeugende drukke pietjes en ‘n warm kinderlijf tegen me aan, want altijd weer spannend en daarna ging paps met de kinderen weg en dochterlief en ik maakten ons op voor de ALV, de algemene ledenvergadering van de tuin. Lief bleef thuis.

Zo’n vergadering is altijd een tikje chaotisch, de stoelen staan te dicht op elkaar, de kring moet op het nippertje nog weer uitgebreid worden waardoor er toch tafels verschoven moeten worden, enzovoort. Het bleef redelijk binnen de perken met uitwijdingen, al liep het toch nog een kwartier uit. Het streven was 22.00 uur. Geen vaatwasmachine, dan maar snel alle kopjes met de hand, o jee, de stop kon niet dicht, dus stromend, jeetje ook zonde, water. Gelukkig wel warm. Twee mannen hielpen afdrogen en dochterlief kwam er ook bij. Al grappend en grollend was de stemming opperbest en leek het of we op de camping stonden.

Daarna getweeën het donkere paadje aflopen, genieten van elkaars intieme aanwezigheid en meezingen met het mooie lied ‘Voila’ in de auto. Zo’n fijne warme band is om te koesteren.