Ter meerdere eer en glorie van het geheel

Oh, foutje in de organisatie. Ik had een achterstand in de te lezen bladzijden van de biografie, maar ook nog maar een tijdspanne van viereneenhalf uur. Te kort voor 150 bladzijden of net genoeg. Om zeven over half twaalf sloot ik met een diepe zucht het boek. Vriendinlief ophalen en richting den Haag. Daar wees Truus zoals altijd een perfecte weg. Nou ja, er was sprake van een kleine dwaling. Ik had vergeten te vermelden dat het de 2e Schuytenstraat was, dus kwamen we bij de 1e uit. Dan ben je in den Haag algauw een blokje verder.

Het was druk op de weg en het begon al een beetje stormachtig te worden,maar kalmte zal U redden is een gevleugelde uitspraak dus daar houden we ons maar aan. We kletsen de zomermaanden bij, want we hadden elkaar al een tijdje niet gezien.

Bij de club had ieder het met plezier gelezen,maar toch ook met tussenpozen. Twee van hen hadden op het laatste moment eveneens meters moeten maken, net als ik. Er kwam een leuke discussie op gang, omdat van Looy ook wonderlijke uitspraken kon doen over zijn Joodse kompanen. Niet altijd onverdeeld even zachtaardig en lief en de vraag was of je dat tegen de tijd moest afwegen of dat hier toch echt een grimmig randje aan zat. Het gebeurde bij de kunst-en-literatuur-minnende heren wel meer, dat ze elkaar wat vliegen af probeerden te vangen in rake bewoordingen, maar in mijn ogen was dit net een brug te ver. Mijn bijrijdster had hetzelfde idee.

Over het algemeen werd de verwerking van de biografie gunstig ontvangen, al was te merken dat de vrouwen in het leven van die mannen er zeker geweest moet zijn, maar er werd door de biograaf maar weinig gewag van gemaakt. Een bekend verschijnsel waar gelukkig steeds meer aandacht voor is. Rond 15.00 uur gingen we huiswaarts, waar ik door de drukte helaas pas drie uur later aankwam, maar ach, het hoort bij de overvolle randstad.

In het zin-magazine schrijft Stef Bos over het verschijnsel ‘loungemuziek’ en hoe ‘de hersenen in een monotone toestand gebracht worden door de zachte basedrum en twee akkoorden.’ Hij voelt zich ‘Als een goudvis in een kom met glas tussen hem en de werkelijkheid’. Die werkelijkheid was namelijk een fantastisch uitzicht op een mooi stukje Nederland, gouden rietkragen aan de einder. De muziek bleek bij het ‘Interior autodesign’ te horen. Bij ‘één pot nat’ dus. Het metselde zijn kop dicht en gaf hem een uitzicht zonder inzicht. De kop van het stukje heet: ‘Vergeetmuziek’ en dat zegt alles.

Als je je ogen dicht doet en je voorstelt dat je een willekeurig wegrestaurant inloopt over het pluche, dan zie en hoor je precies wat hij bedoelt. Iemand had ooit tegen hem gezegd, dat ze muziek moeten maken die ‘viral’ is, waarmee hij bedoelde, die onder je huid gaat zitten en daar verder woekert’. Ja, dat iets toevoegt aan de omgeving waar je in verkeert, iets wat je meeneemt en dromen waar maakt. Precies dat.

Lief luistert over het algemeen meer naar de melodie dan naar de tekst. Op de terugreis hadden we lang de tijd om naar de teksten te luisteren, bijvoorbeeld naar die van Maarten van Roosendaal, Bram Vermeulen of van Stef Bos zelf. Rake teksten, scheurende muziek, inderdaad die onder je huid gaat zitten.

Niet geschikt voor zo’n restaurant, absoluut niet, maar een mooie klassieker zou veel meer kleur toevoegen aan de doorgaans monotone inrichting dan die gladde tonen. Hij gaf bij de balie een dergelijk advies. Helaas, het was een kant en klaar format. Misschien wordt het tijd om daar van af te stappen en een persoonlijke noot aan het leven toe te voegen. Ter meerdere eer en glorie van het geheel.