Zo maar wat peinzen

Weet je wat zo leuk is van het terugkomen na drie maanden? Dat alle kleren die hier hangen gewoon een beetje vergeten zijn en ze weer als nieuw ontdekt worden. Cadeautjes. Hier een vol kledingrek en daar een volle kledingkast, zonder dat je ze nieuw hebt aangeschaft. Hoe kom ik aan die mazzel.

Het brengt me op de kringloop. Met name waar het de kledingafdeling betreft, mis ik het neuzen erin als we in Nagypeterd zijn. Het is altijd een sport om tussen al het goeie goed een apart gevalletje te ontdekken. Dat was het leuke van werken in de Kringloop. In die 22 jaar heb ik er heel wat mogen opduikelen en een aantal van die aparte dingen hangen nog steeds in de kast. Karakter laat zich voor de eeuwigheid gelden. (zo goed als dan hoor)

Het ontbijt was zeer aangenaam gisteren in dat voortreffelijke hotel met de vriendelijke eigenaar. Ook nu weer kwam hij even goedemorgen wensen. Een vrouw kwam ons een verse pot koffie brengen en later vroeg ze ook nog of we roerei wilden. Lief eet er altijd goed van. Aan hem is het ontbijt goed besteed. Ik ben met een broodje en een beetje yoghurt voor de medicijnen al klaar.

De terugreis begon met wat regen en wind maar van lieverlee verdwenen de wolken en kwam de zon weer tevoorschijn. In Duitsland zit je als wegwerker gebeiteld, want er is altijd wel ergens een klus te klaren en voor ons, lange afstandreizigers, is het soms een doorn in het oog. De zoveelste werk in uitvoering. Snelheden aanpassen, die later weer gecompenseerd kunnen worden met 130 km per uur, het blijft hollen of stilstaan. Bij Frankfurt en Duisburg waren files, zoals bijna altijd en de laatste mochten we omzeilen van de Tomtom die via Krefeld de weg naar Arnhem wees. Lang leven dat gemak. In die contreien was het ineens ook weer onzondags druk.

Het laatste uur was het opnieuw volkomen donker en dat vind ik zo saai. Bovendien gaf Truus een waarschuwing dat ze wat zacht op de banden stond. Daar moeten we vandaag wat aan doen. De negende wordt er pas groot onderhoud gepleegd door de garage.

Thuis waren de jongste zoon en schone dochter. Het is een groot voordeel dat ze er zijn, want het hele huis is van onder tot boven gepoetst. Alle planten hebben het glansrijk overleefd en de vogels krijgen via het voederplankje volop aandacht.

Het eigen bed is heerlijk, het uitzicht weer vertrouwd en automatisch glijden we hier in een ander ritme, nu Lief niet meer naar buiten kan lopen om even over het land te wandelen en de dag te begroeten. In de badkamerkast vind ik nog een pak bruine henna. Het kleurverschil op het hoofd had ik tot dan toe vernuftig met een vrolijk knoedeltje zo goed en zo kwaad als het kon weg weten te werken, maar egaal bruin is beter. Het knoedeltje hou ik erin. Straks ga ik het aanpakken, maar nu eerst een lekker bakkie koffie door Lief gebracht en aarden en genieten van ‘zo maar wat peinzen’.