De bevinding komt later

Alles is gedaan, geloven we. Emmertje op de composthoop geleegd, vaatwasser uitgeruimd, laatste was opgehangen. Huis, waar nodig, gepoetst en nu huilt het land om ons vertrek. Dat belooft de hele dag zo te zijn dus met mijn vooruitziende blik, nou ja, via de weersverwachting op de telefoon, dus toch maar gisteren de laatste boodschappen gedaan. Broodjes voor onderweg, water is hier, wijn voor in de hotelkamer. We duimen voor goed weer. Vannacht gaat het vriezen daarom gaan we morgenochtend later weg. Regeren is vooruitzien per slot van rekening.

We komen dan wel in het donker aan, maar het hotel ligt in een dorp vlak naast de 3 net onder Regensburg. Dat moet te doen zijn. Voorheen zorgden mijn staarhoudende ogen vooral ‘s nachts voor overlast. Nu ze weer stralend helder blauw zijn, op wat ‘mouches volantes’ na, gaat het stukken beter. Die kwaal betekent letterlijk ‘Vliegende vliegjes’ . Beide woorden rollen mooi over de tong. Je went aan hun aanwezigheid en ik heb ze al heel lang. Dat is ook het advies. Om er mee te leren leven, zoals met zoveel kwalen en kwaaltjes tegenwoordig.

Zoonlief belde net en wenste goede reis. Net als veel mensen die de blog lezen. De kleine njong gaat met zijn zus bij opa en oma logeren. Zoonlief en schone dochter hebben date night. Dat doen ze goed. Geen haar op mijn hoofd, die daar vroeger aan gedacht zou hebben. Of de een was er thuis voor de kinderen of de ander. Het gezin en het huishouden slokten alle tijd op. Het was niet anders. Later, ooit, zou er weer tijd zijn voor elkaar. Het koesteren van elkaar in het moment werkt beter. Vier het leven, want voor je het weet is wat achter je ligt veel langer dan wat er voor je ligt.

In de flow staat er een artikel over het ontdekken van je Schaduwkant, wat een hype schijnt te zijn op Tik Tok. De definitie werd ooit al door Jung gebezigd om je gevoelend die je diep weggestopt hebt te erkennen. En nu dus te omarmen. Want als je ze zichtbaar maakt, dan is de kans op escaleren ervan al een stuk minder. De psycholoog Marjolein Verbeek maakt vaak gebruik van dit schaduwwerk. Ze omschrijft het als volgt: ‘Wat je schaduw vormt is dat wat jezelf afwijst en dat is vaak precies dat waar je anderen om veroordeelt’. Je zou je dus vooral kunnen afvragen waarom het gedrag van een ander een negatief gevoel bij je oproept. Ik kan er een heel eind in mee, al spelen de omliggende factoren ook een grote rol erbij. Als jij goed in je vel zit in een veilige en geborgen omgeving, dan zal je je minder snel ergeren dan in een hectische leefomgeving, waarvan je de druk maar al te goed voelt.

Daarbij denk ik terug aan de laatste schooljaren, met een op handen zijnde fusie, kennis die rücksichtlos overboord gegooid werd, nieuwe vreemde collega’s , een directeur die het niet helemaal begreep. We waren spitsroeden aan het lopen en alles stond op standje ‘Overleven’. Dan komen alle kanten bovendrijven en vooral die waarvan je niet eens wist dat je ze had. Niet de mooiste ook. Met de kinderen een harmonisch geheel en nadat de school uit was een heksenketel. Als er dan soepjes gebrouwen worden zijn het hele wonderlijke. Er werden dingen benoemd, maar er werd ook om de hete brei heen gedanst. Bak er dan maar eens chocola van.

Hier in rust en in liefde is het gemijmer over schaduwkanten een hele andere zaak. Terugdenken aan waar de pijn van iets zit of zat, kan hier alle ruimte krijgen. Langzamerhand krijg je beter inzicht in jezelf. Zou ik me nu oppakken en terugplaatsen in die hectische periode dan weet ik niet of mijn reactie niet precies hetzelfde zou zijn. Want de pijn om alles wat zorgvuldig met liefde was opgebouwd, weer neergehaald te zien worden, blijf ik verdedigen en nog altijd eeuwig zonde vinden. Ik ben er nog niet uit. Boeiende materie om onder de loep te leggen. De bevinding komt later.