Bijna leeg

‘Alsof de duvel er mee speelt’. Het was mijn moeder. Ze fluisterde de woorden toen ik in de schappen met van allerhande aan het snuffelen was in de supermarkt. Voor mij lag tussen allerlei grote en kleine, moeilijke en makkelijke boeken één exemplaar met daarop het welbekende nadenkende beertje onder een fonkelende sterrenhemel. Pooh beer, beer is Macko, in het Hongaars. Wat een bof gezien het voornemen van die ochtend, om net als Kader Abdollah de taal wat sneller machtig te worden met wat kinderliteratuur. Niet al te makkelijk, maar wel een heel bekend werk, want er was een tijd dat ik nagenoeg alles van deze kleine ‘au naturelle’ filosoof verzamelde. Wat een bof. Inderdaad lieve Moe, het heeft zo moeten zijn. Dit en alleen dit boek zal me een handje gaan helpen, straks als de dikke Monsieur le Coloriste zijn leven heeft geleefd. Blz 305, nog een goede 250 te gaan.

De natuur speelt 50 tinten grijs en het regent. Dat maakt afscheid nemen wat makkelijker. De temperatuur is erg wisselvallig. In Nederland ook begreep ik. Via een van de programma-aanbieders kijken we de serie Dark, een spannende tijdspiegeling met een wormgat ergens in een donkere grot. Een wormgat is een hypothetische mogelijkheid om binnen de ruimtetijd sneller dan het licht te reizen. In deze film gaat men met 33 jaar terug of naar voren. De kerncentrale speelt een rol, de samenstellingen van de gezinnen en het door de tijd teruggaan met daardoor onherroepelijk het vraagstuk ‘Wel of niet ingrijpen in de geschiedenis’, omdat je bijvoorbeeld een moord wil voorkomen. Met al die jonger of ouder wordende figuren is het ook een concentratiespel en af en toe zijn we het spoor bijster. Het is spannend, van tijd tot tijd verbazingwekkend én verwarrend. De theorie is boeiend, zeker als je wat achtergronden opzoekt.

Het is nu ronduit stormachtig. Er worden duidelijk geen lieve broodjes meer gebakken. Tijd om tussen het schrijven en lezen door eens wat lectuur ter hand te nemen. In de Groene Amsterdammer van vorige week staat in de column Rooksignalen van Marian Donner haar hang naar funfacts in deze onzekere tijden. Grappige feiten, zeg maar. Ze vist ze graag op. Bijvoorbeeld dat er een plant bestaat die Boquila Trifoliolata heet en die gespecialiseerd is in Kameleonnen-streken. Deze liaan, want dat is het, neemt namelijk vorm en kleur van de planten in haar omgeving aan en niemand weet hoe ze dat doet of weet. Zelfs vorm en kleur van nepbloemen of planten.

Marian ontmoette tot haar grote vreugde op een feestje een fotografe, die een vat vol funfacts bleek te zijn. Ze strooide ze kwistig in het rond en Marian genoot mee. Na het feest stuurde ze een film naar haar over een elpee die Plantasia heet met muziek waardoor de planten sneller zouden gaan groeien. Het schijnt echt te werken. Kunnen bloemen dan ook luisteren is de vraag die zich aandient. Het schijnt zo te zijn dat de strandteunisbloem haar Nectar zoeter maakt als hij een geluidsopname hoort van een bij. Wat prachtig. Je krijgt onmiddellijk zin om tot experiment over te gaan. Alles maar letterlijk alles staat met elkaar in verbinding. Ze raadt aan toch vooral dit soort leuke weetjes te zoeken naast alle gruwelfeiten van de dag.

In de app staan de werken van de kinderen van de groep van vriendinlief. Ze hebben zich uitgeleefd op het thema Kubistische katten. Dan stijgen de kriebels weer omhoog. Dit zijn zulke juweeltjes van lessen. Daar kan ik echt naar terug verlangen. Ook fijn om over te mijmeren.

De kinderen maken me er op attent dat het vandaag de dag is van de COPD en of we al aan het aftellen zijn. Lief is klaar voor zijn gevoel en ik ga zometeen beginnen. Een soort stormram, maar dan ook kalmer hoor. De koelkast is in ieder geval bijna leeg.