Terwijl we de rust van hier koesteren in ons hart

De maan is alweer aan het afnemen maar toch was er een slapeloze minutenlang durende nacht. Ik telde de uren. Geen kerkklok, als die waar mijn moeder altijd naar lag te luisteren, maar op gevoel. Om vijf uur toch in slaap gesukkeld. Het kwam vermoedelijk omdat onbewust ook het afscheid van hier voor de deur staat, er die groeiende onrust op het wereldtoneel is en er andere muizenissen bleven spoken.

Het hazenslaapje in de ochtend was toch verkwikkend. Vandaag schijnt ondanks alle waarschuwingen voor regen, de zon. Gisteren ook al en dat leverde een beloning op. De zwartkop, kool-en-pimpelmezen en de mus hadden de fles met zonnebloempitten ontdekt. Aanvliegen, met het koppie omlaag er eentje weg snoepen en weer opvliegen. Soms nog even nagenietend op een van de oude ranken, die zich daar nu, winterkaal, uitnodigend voor lieten lenen.

Op zondag was er een gesprek met Kader Abdulah in Het Uur van de Wolf. De schrijver is gevlucht uit Iran en vertolkt veelvuldig de prachtige poëtische omschrijvingen, zoals ik die ken van het Farsi. Hij schrijft en spreekt Nederlands als zodanig. Dat kan ook niet anders want hij is opgegroeid in een een zeer gelovige omgeving, waar zijn oom, die een vaderfiguur voor hem betekende, drie maal daags uit de Koran las. Zijn eigen vader was doof en stom. Dat had voordelen, want omdat zijn vader hem niet de les kon lezen of iets verbieden groeide hij op met een vrije geest door het lezen van buitenlandse literatuur, zoals de Russische en de Amerikaanse. Alles wat verboden was in Perzie, ongesluierde vrouwen, het drinken van wijn, filterde hij uit de verhalen en daardoor werd zijn kijk op het leven veel wereldser.

Hij ontmoette Farah Dibah in Parijs. Eens de koningin en nu net als Kader alles verloren wat ze had gehad, haar man, haar goud, haar dochters. Toch, bij een glas wijn, zeiden ze tegen elkaar: ‘Het leven is prachtig, maar je moet wel de capaciteiten hebben om dat te zien, om het vast te houden’. Ik vond het een staaltje overlevingskunst. Iets wat je als vluchteling zeker moet hebben, wil je nog een uitweg zien in zo’n totaal nieuwe wereld, waar alles weer vanaf nul opgebouwd moet worden. Het hele gesprek is zeer de moeite waard om terug te kijken.

Bij het overschrijden van de grenzen op weg naar Nederland overschreed hij ook de weg van de taal. Met behulp van kinderboeken maakte hij zich het Nederlands eigen. Zijn boekenweekgeschenk De Kraai (2011)van lang geleden, hij had toen net zijn debuut ‘de Koning’ in de winkels liggen, begint met ‘Een makelaar in koffie’. Tot dan toe kende ik maar één makelaar in koffie en die kwam uit de koker van Multatuli. Heerlijk. Het zet mij ertoe om zometeen in de super een paar van die goedkope kinderboekjes aan te schaffen en mee te nemen naar Nederland. Misschien dat het er dan een beetje inbijt, deze wonderlijke woordenbrij met als extra moeilijkheidsgraad, ook nog eens vanuit het Engels geleerd. Wel twee vliegen in een klap.

Lief ruimt de laatste tuingereedschappen weg in de oude caravan. Wat oud tuinspul wordt opgeslagen in de stalletjes onder het plastic. Het snoeien van de bomen voor het huis mag wachten tot de wintermaanden. Ook nu gaat hij eerder terug om het huis en het land alvast weer lente-klaar te maken om mij begin April met open armen te ontvangen. Maar nu eerst samen genieten van alles en iedereen in dat roerige land terwijl we de rust van hier koesteren in ons hart.