Dus mag het geesteswater over de akker stromen

Vanmorgen had Lief zich vergist en was al aan het rommelen in de vroege uurtjes rond vijven. Prompt kon ik ook niet meer slapen en na wat Hongaars en een verhaal uit het boek, viel ik toch weer in slaap. Oud-collegaatje en vriendin liet foto’s zien van het geothermische gebied in Nieuw Zeeland dat Taupo heet. Een gebied vol met witte wieven, maar dan uit de grote en kleine kraters van de vulkaan, waar ze als witte pluimen uit ontsnappen. De wandelaars mogen voor hun eigen veiligheid niet van het pad af. Mijn fantasie ging onmiddellijk met me op de loop bij het zien van de foto’s. Wow, echte witte wieven die sissen en wentelen, draaien en keren, stel ik me zo voor. Heel anders dan hun bleke zussen die hier over de weilanden sluieren en tussen de bomen slierten.

Het uurtje slaap bracht een droom met een hoog school-volksdans-en -broergehalte. Toen ik op een klein plekje door de hurken moest zakken, wat eigenlijk moeiteloos en vlot ging, wist ik dat ik dat nooit lang vol zou houden, ik keek de man aan die naast me zat, die haalde zijn schouders op en toen werd ik wakker.

Ik lees het gedicht ‘Zondag’ van Tove Ditlevsen, daarin beschrijft ze ‘Dat ze lusteloos in de huiskamer zit plat en stijf als karton als je door kinderogen kijkt’ en ineens komt er een beeld van vroeger bij me boven. Het was een scène uit een Scandinavische jeugdfilm waarbij een uitgeknipte tekening van een van de kinderen zich uitvouwt als zo’n platgeslagen pop en tot leven komt. Hoe het precies ging weet ik niet meer. Wel dat ik het iets vond om te onthouden voor een van onze projecten op school. Wij maakten er een schaduw van die tot leven kwam. Heel spannend was het verhaal. We speelden het uit op zo’n heerlijke kampdag, die helemaal in het thema stond. Op school knipten we eigen levensgrote poppen en sprongen op elkaars schaduwen omdat je nooit op je eigen schaduw springen kon. Verwonderd keken we naar de stand van de zon en de stand van de schaduw, die ze bij elkaar hadden omgetrokken en zagen dat met de zon ook de schaduw van plek veranderde. Mooie ervaringen dat met een schaduw/schimmenspel werd afgesloten.

Ik lees in de Groene een essay van schrijver en filosoof Mirjam Rasch over luisteren en dat het het moeilijkste is om los te laten wat je eigenlijk wil horen. Vrij ontvangen van hetgeen de ander zegt betekent dat je alles wat het woord of de taal oproept, weg zou moeten zeven, zodat het klankbord niet meer wordt dan wat het is. Een klankbord. Het opvangen van het woord zonder je eigen betekenis is pas waarachtig luisteren. Het lijkt me moeilijk. Omdat je je eigen taal al vorm hebt gegeven.

Afgelopen vrijdag was het ‘De dag van de Mimakker’. Het Mimakkersgilde dat uit drie leden bestaat wil met die dag hun unieke en bijzondere werk onder de aandacht brengen. Zij zijn in de nabije omgeving en wachten tot hun clienten, die dement zijn of aan het worden zijn, hen ontdekken. Bij contact stemmen ze af op wat de client prettig vindt, alles op basis van respect en behoefte. Ik kende het niet, maar het is zo waardevol, niet meetbaar zoals ze zelf zeggen maar wel voelbaar en soms ook zichtbaar(…)de focus blijft bij de client.

Een andere tip, die ik in de Flow tegenkwam, was het museumbezoek met iemand die dement is. Kunst is tijdloos en ieder kan verblijven in het moment. Toekomst en verleden doen er niet toe. Dat is het mooie van kunst. Schoonheid verblijdt. In het Kunstmuseum in Den Haag heeft men het programma ‘Kunstconnectie’ met dit doel in het leven geroepen. Wat een mooi intitiatief.

De rust hier zorgt voor gedachtespinsels te over en het is fijn om daar aan toe te geven dus mag het geesteswater over de akker stromen.