Het mooiste tijdverdrijf

O, het was een mooi ballonnetje dat gisteren werd opgelaten en het steeg hoger, hoger en hoger tot iemand met een prikpen het weer liet ploffen. Wat had ik haar graag nog veel hoger laten stijgen tot gezond verstand bereikt was.

Vanmorgen maakte de zon in ieder geval wel haar belofte waar. Lief stuurde op zijn ochtendwandeling alvast de eerste glorieuze opkomst boven het ijskoude land en ook van een paar zonnestralen die in de Datsja op het doek vielen en daarmee het resultaat extra glans bijzetten. Daarbij voel je de energie weer stromen.

Koolmezen zitten in de sering voor het slaapkamerraam en komen af en toe nieuwsgierig door het raam naar binnen kijken, Ze fladderen en talmen een wijl en hup, dan schieten ze opnieuw naar de takken in de sering.

Dochterlief stuurt een foto van een elftal van vroeger, dat bij de club hangt van de voetbalclub waar de filosoof een wedstrijd heeft. Ze dacht dat er een van mijn broers op stond. In gedachten sta ik onmiddellijk weer te blauwbekken langs de kant om acht uur ‘s morgens. De eerste vorst over het veld en moeders slaat wit uit, terwijl de tweeling dolt met de bal en met de tegenpartij. Dat was ooit. Het is een foto van de club zelf, meldt een van de broers. Daar hebben ze nooit gespeeld. Ze zaten alle zeven bij DSO. Dat het in de genen zit, laat de volgende foto zien. Die dappere kleinzoon, ook wat bedremmeld en overvallen door de kou, maar wel met een aanvoerdersband, kijkt me aan. Kijk daar hou ik van. Op dat plaatje slaat het veld in ieder geval wit uit.

De uitzending gisterenavond van ‘Even tot hier’ was opnieuw meesterlijk. Het was diezelfde middag samen met het publiek gemaakt. Wat een ingenieuze teksten hebben deze twee kanjers en snelle rake schetsen van de wonderlijke capriolen van dit kabinet.

Het nieuwe boek van de leesclub gaat ‘Brooklyn’ worden van Colm Tobin, al stonden er drie op de rol. Ik had ‘Vrij Spel’ van Richard Powers voor de lijst. Die geef ik nu cadeau aan lief, want het lijkt me een heel boeiend boek dat zich afspeelt op Makatea, een stip in de Stille Oceaan en dat onder andere gaat over klimaatverandering en kolonialisme. Het verhaal begint met Taaroa, een Polynesische legende. Het is Lief volgens mij op het lijf geschreven. Van Brooklyn is een film gemaakt. Leuk presentje, maar pas voor na het boek. Eerst lezen en plaatjes schetsen in je hoofd en dan pas kijken wat de regisseur ervan gemaakt heeft. Op die manier wilde ik Lord of the Rings nooit zien. Mijn verbeelding was zo mooi bij het lezen van alle vier de boeken en werd dus zeer gekoesterd.

Met Jac. Van Looy reis ik af naar Engeland, waar zijn vriend zit. Ik ben ongeveer op de helft en moet er aardig de sokken inzetten, wil ik het op tijd uitlezen. We hebben hier nog een week. Volgende week zaterdag reizen we af. Ik blijf duimen voor mooi weer. Lief wil de bomen voor het huis nog snoeien, maar er zit eigenlijk teveel blad aan. Dan valt er meer te ruimen.

Het hotel is net iets voorbij Regensburg. Dat is prettig want dan rij je ongeveer dezelfde afstand op beide dagen. Zo’n 700 km per dag. Goed te doen dus. Ik verheug me op ons voornemen om wat vaker een weekendje of een paar dagen weg te gaan. Berlijn staat op het verlanglijstje en Wenen ook. Liefst zonder auto er naar toe, lijkt me, of net iets buiten de stad gaan zitten met een goede trein of busverbinding. Maar ook in Nederland zal het goed toeven zijn. Lief wil in de buurt van Ootmarsum rond kijken waar het prachtig is. Nieuwe wegen ontdekken en oude ophalen. Het mooiste tijdverdrijf.