Bij stil te staan

We hebben een voederfles voor de vogeltjes gekocht met zonnebloempitten erin. We hebben hem aan de zijkant van het prieel gehangen en hopen dat de vogeltjes het snel ontdekken. Wel moest ik eerst het etiket eraf poetsen. Je weet wel, van die etiketten die met extra kleefkracht er opgeplakt zijn, peuter, peuter, en dan met veel geduld ontdaan moeten worden van alles wat nog is achtergebleven, peuter peuter en dan, ja kalmte bewaren, peuter peuter, de hele handeling integreren als een meditatief moment op zich om ten lange leste, gggggrrrrrrr, eindelijk het laatste papiertje te hebben weggepulkt en dan ineens bedenken dat je nog aceton heb staan. Ergens in een vergeten hoekje, gevonden bij het gesnuffel in de kasten en laden hier in huis, want ikzelf draag nagenoeg geen nagellak. Jawel hoor, als sneeuw voor de zon verdwijnt het ruwe kleeflaagje en een mooie doorzichtige fles blijft over. Nu maar hopen op de doelgroep. Visioenen ploffen in wolkjes boven mijn hoofd. Kwetterende mussen, scharrelende roodborstjes, vrolijke kool-en-pimpelmezen, hier en daar een merel.

Omdat ik een abonnement heb op een blad mag ik van hen online artikelen lezen van de andere bladen, eigenlijk zoveel als je maar wilt. Wat een heerlijk idee voor hier. In Nederland heb ik er waarschijnlijk nauwelijks tijd voor maar hier kan het een broodnodige inspiratie zijn.

Gisteren hebben we Sterren op het Doek teruggekeken. Dit keer was Jelka van Houten te gast bij Eus in het programma. De kunstenaars waren weer verrassend op hun geheel eigen wijze. De Turkse kunstenaar die een houtsnede van haar had gemaakt, op een originele manier, werd beloond. Dat werk neemt Jelka mee. Het gesprek dat ze tijdens het poseren voeren, is vaak diepgaand en het vraagt aandacht. Vandaag moest ik nog eens een stukje terughoren, omdat er toch een aantal dingen ontglipt waren.

Het was boeiend om te horen dat ze een geestige, kinderlijke vader had, die toch nooit echt een vaderfiguur was geweest. Als Eus haar vraagt waarom niet, beaamt ze dat hij niet het soort vader was zoals vaders, wat haar betrof, moesten zijn. Die moeten je optillen en hoog boven hun hoofd houden en meer van dat soort dingen. Hij kon wel of niet verschijnen op verjaardagen en soms kreeg je een ansichtkaart volgeschreven als hij er tussenuit getrokken was. Ze is gek op hem. Het lijkt mij een heerlijke vader als hij altijd het kind in hem is blijven koesteren. Het bracht hem allerlei vrienden, kunstenaars, schrijver, acteurs en actrices. Zo’n vader waar ik van zou zeggen:’Heel lief maar een beetje gek’.

Ze had ook al een lange periode therapie en toen ze de therapeute vroeg waarom ze dat eigenlijk nodig had, vertelde die haar dat ze dissociatief was. Dat ze los kon raken van haar omgeving. Ze splitste haar gevoel af op momenten, dat de angst om iets te verliezen groot werd, maar ook lichamelijk kon ze haar gevoel uitschakelen. Dan was ze chaotisch en stootte zich overal aan, voelde geen pijn bij iets simpels als epileren. Langzamerhand is er meer ruimte gekomen en kan ze het beter hanteren.

Nooit stil gestaan bij dit fenomeen, terwijl ik beslist in mijn groep kinderen moet hebben gehad, die daar mee worstelden. Dat waren ze zich op die leeftijd natuurlijk niet bewust, maar dan denk ik nu dat dat sommige van mijn dromertjes waren, die een vlucht konden nemen in hun eigen veilige wereldje onder het motto ‘als je het niet ziet, is het er niet.’ Zoiets. In ieder geval iets om dieper over na te denken en bij stil te staan.