Dat hier zaterdag de zon weer schijnt

De ogen van mijn man op het doek willen nog niet en dat is goed. Om me er niet zo op vast te prikken ga ik het glazen palet schoon poetsen en druk uit mijn tubes stralende kleuren verf. Cadmium Oranje, cadmium geel, chroom-oxyde groen, aquamarijn blauw, titaanwit, omber, oker en Siena. Ziezo. Vrolijke kleuren om de stemming te liften, die namelijk door alle giftige bestuurlijke zaken in Nederland tot een laag peil is nedergedaald. Kleur als de broodnodige vleugels om uit het dampende moeras op te stijgen. Het is maar kort werken in het beperkte licht. Deur wijd open, verwarming aan.

De jongste zoon belde me zowaar. Normaliter hanteert hij de stelregel: Geen bericht, goed bericht. Hij vertelde waar hij zoal mee bezig was en wat hij allemaal in petto heeft. Er hangt ook een sollicitatie in de lucht, dus ga ik van hieruit maar hard duimen. Hij heeft een fantastisch project in elkaar gezet, dat hij daar kan overleggen, om te laten zien wat hij allemaal in zijn mars heeft. Altijd spannend. Vanmiddag gaat hij met zijn nichtje van zeven 3D-printen. Oudste zoon belde vanmorgen en vertelde er eveneens over. De kunstenaar in de dop vindt het superleuk. Zo maken ze gebruik van elkaars kwaliteiten. Tijd om een stukje verlichting te zoeken bij de verwondering van Annemiek Schrijver, die in gesprek gaat met Pete Pronk, een fotograaf, theoloog, en verhalenverteller.

De man oogt fascinerend en is zeker stimulerend in het woord. Als enig kind verliest hij zijn moeder op 16-jarige leeftijd en omdat ze de ziekte van Huntington had, zei zijn vader tegen een neef: Het is goed zo. De jonge Pete hoort dat en heeft vanaf dat moment een appeltje te schillen met die God van zijn vader. Hij vloekt schreeuwend en gillend in een dronken bui zijn gram van zich af. Toch wil hij onderzoeken wat bidden nou toch is en besluit om theologie te gaan studeren. Er is een verhaal van een man en twee vrouwen, ik meen in Samuel dat hij zei, waarbij een van de vrouwen na beledigd te worden door haar man, bij de tempel tegen een geleerde begint te schelden, Pete zegt: Ze schreeuwt te schreeuwen, ze jankt te janken. De naam van die man ‘Eli’ betekent letterlijk mijn God.

Als Pete dat verhaal leest weet hij wat bidden is en ook dat hij dan al heel wat afgebeden heeft. Hij doet uit de doeken waarom deze verhalen, die hij inderdaad met verve weet te vertellen, zo boeiend zijn. Hij ziet letterlijk de mensen die in die verhalen wonen, die gezien willen worden. Van dat laatste is hij heilig overtuigd, want anders zouden ze daar niet wonen. Pete zelf wilde ook gezien zijn. Boeiend hoe hij middels de fotovakschool geleerd heeft om zelf beter te kijken en daarom spraken die bijbelverhalen hem zo aan. Omdat er zoveel in te zien was. De man is een geboren verteller. Of je wilt of niet je bent aan zijn lippen gekluisterd.

Het was een fijne afleiding dit uitstapje, misschien kijk ik zo nog een stukje verder. De zorgpremie is flink omhoog gegaan, maar ik mag niet klagen in deze welstaat. Voorlopig wordt er goed voor me gezorgd. Als ik zo eens om me heen kijk, is het wat dat betreft niet slecht. Loon naar verrichtingen, zal ik maar zeggen, in variatie op een thema. Hoe het verder gaat, wachten we af.

Bij het lopen naar de Datsja zie ik ineens een blad dat verdacht veel op de stokroos lijkt. Het blijkt een Winterstokroos te zijn, die toch in juni en juli bloeit. Een Alcea Biennis Winter. Nooit van gehoord. Lief vraagt zich af, nu hij in de botanische wereld is verdiept, of de Kalanchoe dezelfde plant is als welke hier in grote getale op de bijzettafel staan. Dat blijkt echter een Aloe Vera te zijn, jawel, dezelfde als dat goedje in de huidsmeerseltjes. Het schijnt dat er in de bladeren een gel zit. Interessant en het bedelt om een nader onderzoek. Wie weet.

Mijn zwaar gemoed stop ik even in de ijskast om af te koelen. Ik duik in de Wintering en hoop dat hier zaterdag de zon weer schijnt.