En dat voelt goed

In de volkskrant staat een postuum bericht over ‘Enigst Lid’ Nooit Gin Ruzie en carnavalist Joop Doomernik(1929-2024). Hij was wars van regels en kwaaitongen’. Het artikel kan ik niet lezen, maar ik blijf hangen op het woord ‘Kwaaitongen’. Ik vind het een prachtige en vredige manier om te zeggen dat je niets wilt weten van kwaadsprekerij en waarheden naar de hand zetten. Ik ben van plan om het woord te omarmen en veelvuldig te gaan gebruiken. Letterlijk onpasselijk word ik van het gekonkelefoes in de media dat steeds hatelijker wordt. Het is gekizzebis met felle bewoordingen, verwijten over en weer, zo onaardig en zo onwaardig. Kwaaitongen dus. Ik zie ze verschijnen. Het is duivels gebroed. Ze lispelen, ze miepen, ze fluisteren achter hun hand en trekken hun wenkbrauwen samen naar de neus in een diepe gramstorige frons. Hun neuzen op Pinokkio-lengte en achter hun rug om groeien de staarten en de bokkenpoten. Een negatief sprookje, een nachtmerrie, waaruit we toch altijd weer zullen ontwaken. Als ik doorschrijf wordt het een verhaal met de titel: ‘Hoe Goedemond de wereld redde’.

Ik ga liever mee met Jac van Looy die naar Spanje wordt uitgezonden. Ander land, ander klimaat, ander licht, waar het beter schilderen is. Voorbeelden zijn Velasquez en de omgeving waar Don Quichotte vertoefde, al viel hem dat wat tegen. De molens waren het grote ijkpunt. Als hij in Cordoba komt, valt het geroemde Alhambra hem erg tegen, maar op de heuvel er tegenover belandde hij in het Sacromonte, een wijk van rotswoningen met Gitanes, die lief, aardig en open waren. Zijn lust tot schilderen was gedurende de reis erg afgenomen, maar hier kon hij dat naar hartelust ophalen, al was het lastig schilderen in de kleine holen. Daarnaast schrijft hij ook veel en ziet zijn mentor in Nederland dat met lede ogen aan. Wel neemt hij het besluit om niet nog het derde jaar te gaan doen, waarbij weer een andere reis zou wachten. Hij mist zijn vrienden.

Goede vrienden zijn om te koesteren. Dat merken we hier ook, als we appjes krijgen over en weer. Ons beider vriend, die we al heel lang kennen, weeft humor in het gitzwarte politieke bestel, de enige manier om te overleven, vindt hij, iets wat we alleen maar kunnen beamen. Vriendinlief heeft net een gezinsdag achter de rug met alle kinderen en kleinkinderen waarbij die ene, die vorig jaar ontvallen was, node gemist werd. Oud collega en vriendin met haar man, die op reis zijn door Australië en Nieuw Zeeland, stappen en rijden dapper voort en zien prachtige landschappen, heerlijke stadjes, mooie kerken en spiegelende meren. Ook zo fijn om mee te reizen en af en toe even van gedachten te wisselen.

Zoonlief belde, dat doet hij vaak als hij onderweg is naar zijn werk. Lang bijpraten zonder beeld. Heel fijn. Met twee verjaardagen achter de kiezen is er heel wat te vertellen. Bovendien speurt hij naar de nieuwe auto. Volgend jaar maart loopt de huur af voor Truus, dan komt Truus twee of al naar gelang het uiterlijk een nieuwe naam.

Gisteren maakte ik de eerste stap in het opvissen van een paar aaneengeregen Hongaarse woorden. Tot dan toe kon ik al wel wat losse woorden ontwaren, maar nu snapte ik zowaar wat deze vrouw zei. Drie jaar garantie op het product. Het is waarschijnlijk het begin van de grote openbaring van deze wonderlijke taal. Het ontsloten worden, letterlijk en figuurlijk. En dat voelt goed.