Genoeglijkheid kent geen tijd

En weer een dag om naar binnen te keren. Ik hou ervan. Zittend aan de keukentafel, om half een even schilderen, het lukt zowaar een beetje, en daarna schrijven aan de eenvoudige keukentafel met uitzicht op het prieel. Er scharrelt geen egel meer rond, de vogelteller vond slechts een koolmezengeluidje, de zaag van de buurman zaagt koortsachtig het winterhout tot een grote stapel en ik bewonder de roerloosheid van de natuur. Ze maakt zich op maar ook diep van binnen. De laatste kardinaalmutsen spelen ton sur ton met hun bladeren maar winnen in roze tinten glansrijk de meest opvallende rol. De hortensia kleurt dapper mee. De verdorde druiven huilen aan de ranken, insecten zijn inmiddels op de vlucht geslagen. Voor zolang het duurt want na woensdag wordt het weer veel warmer, belooft de app.

Vrijdag vond ik bij het boodschappen doen een blikje smac. Het heet hier ‘reggeli szertesvagdalt’. Het was dat mooie hoge blikje van vroeger met een sleuteltje om het open te maken en dat even zo vrolijk ook makkelijk mis kan gaan, omdat je het kapot trekt. Ik moet aan mijn moeder denken en aan mijn jongste zoon. Mijn moeder maakte dikwijls macaroni klaar met heel veel gebakken uien en kleine blokjes gebakken smac in de kerrie. Dat roerde ze door de macaroni en klaar was die heerlijkheid. De jongste vind het het lekkerste wat er is. Omdat we minieme vleeseters zijn geworden eten we het nog maar sporadisch, maar soms, als het idee eenmaal geboren is door het zien van zo’n blik, dan kan ik er niet meer om heen. Vanavond dus.

Wat een verademing. Even tot hier is terug, met hun cynische en soms scherpe commentaar op de gebeurtenissen van de afgelopen week. Het doet me deugd om weer een ander geluid te horen dan de ellende die ons de laatste weken overspoelt. Bezieling en op het scherp van de snede. Ik hou ervan.

In de verwondering van Annemiek Schrijver heeft Annemiek Schrijver een gesprek met Bart Moeyaert, ook een schrijver, maar dan anders. Hij vertelt een verhaal over het weekend dat hij met zijn moeder naar Parijs ging. Daar gaat ook zijn nieuwste autobiografische boek over. Ze vertrouwt hem toe, na een ontmoeting met een Amerikaanse dame, die de wereld over reist en lezingen geeft bij congressen, dat ze eigenlijk een ander leven had gewenst. Geen zeven kinderen, maar twee. En dan hetzelfde kunnen doen als die dame. Er zat verlangen in haar stem. Bart is de jongste van de zeven. Eerst vond hij het grappig wat ze zei, maar later besefte hij dat hij er dan niet geweest zou zijn. Hoe een boodschap binnen kan komen.

En toen…Kwam vriend van Lief langs. Hij had al een paar keer aan de grote buitenbel getrokken en was daarna op het raam gaan kloppen. Dat hoorde ik gelukkig wel in de keuken. Omdat Lief in de Datsja zat te lezen, had hij ook niets gehoord. Wat volgde was als vanouds een knusse middag met veel wederwaardigheden, ervaringen en politiek te over. Genoeg om te bespreken na de afgelopen weken. Daardoor werd het schrijven wel opgeschoven. Hij is er net vandoor. De smac-maaltijd wordt opgeschoven na alle snackjes van vanmiddag. Geen probleem. Vriendschap gaat voor de dagelijkse behoeftes. O ja. En hij wilde niet mee-eten. Want dat had met gemak gekund. Er is altijd genoeg voor veel. Genoeglijkheid kent geen tijd.