Vanmorgen na het lezen en het Hongaars ben ik toch maar eerst weer gaan stoeien met het grote doek. Ik had ontdekt dat ik op de manier waarop ik een en ander had opgezet niet goed in de verhoudingen zou eindigen. En dan zit er maar een ding op. De Engelsen zeggen dat zo mooi: ‘Kill your darlings’. Inderdaad de oude man om zeep helpen en opnieuw beginnen. Sorry mijn beste. Ik moest wel vroeg gaan schilderen, want gisteren wilde ik na het boodschappen doen nog wat poetsen, maar toen werd het al veel te donker. Op de een of andere manier valt hier het duister sneller in. Mijn opzet was een geslaagde poging en het lukte al beter. Meer gelaagdheid, meer kleur.
Lief en ik kijken in de avond de serie Attiya op Netflix. Het is een bijzondere serie die door de tijden heen reist. De hoofdpersonen zijn hetzelfde, maar de ontmoetingen per serie zijn in een ander tijdsgewricht. Namen veranderen, relaties veranderen alleen de hoofdpersoon Attiya is dezelfde. Ze is een kunstenares uit Istanboel die door haar verleden en heden reist en de universele geheimen ontdekt van een Anatolische archeologische site. Het verhaal is gebaseerd op een roman van Sengul Boybas. We genieten er erg van. Als je van tijdreizen houdt en de diepste geheimen van wat het leven zou kunnen zijn, is het een aanrader.
Lief leest ‘Morele ambitie’ van Bregman. Dat doet hij op de Datsja met zicht op zijn geliefde buiten. Ik zit in deze koude, het is nu ook grijs en vochtig hier, liever in de keuken bij de verwarming na twee uur schilderen. Daarna zijn mijn vingers te stram. Er is verwarming maar ik wil de deur open, vanwege het natuurlijke licht.
Buurman maakt maar weer eens een huisje erbij op zijn erf. Het lijkt een soort kweekkastje te worden, het geraamte staat er al. Hij heeft duidelijk geen timmermansoog, want het dak staat nu al scheef. Vermoedelijk wil hij zijn sokkippen in de winter onderbrengen. Wel heel fijn voor ze, lijkt me.
Volgende week gaat het in de nacht een paar graadjes vriezen, maar overdag is er dan toch weer 14 graden voorspeld. We gaan het zien en beleven.
Vandaag is kleindochter alweer zeven geworden. Vorig jaar heb ik op haar kinderfeestje nog een workshop schilderen gegeven. Helaas zijn we er nu niet bij. Er is wel een kaart met een cadeautje onderweg. Nu maar duimen dat het ook echt vandaag bezorgd wordt.
Ik keek volle zalen terug waarbij Cornald Maas met Sanne Wallis de Vries op stap gaat. Eerst in Alphen aan de Rijn waar ze tot haar 18e woonde en daarna in Amsterdam, waar ze een opleiding volgt aan de theateropleiding van Selma Susanna. En daar voelde ze zich direct helemaal op haar plek. Haar ontwikkelingen lopen ze door, waarin vooral de veelzijdigheid blijkt. Ze zingt, ze danst, ze speelt grote rollen inn klassiekers als ‘Who is Afraid of Virginia Woolf’ en is de hoofdzuster in de musical ‘Sisteract en trekt nog steeds volle zalen met haar cabaretavonden. Als Cornald Maas haar vraagt of ze goed in haar vel zit, kan ze dat met volle overtuiging beamen.
Wat fijn als je dat op je hoogtepunt van jezelf kan zeggen. Ze heeft zichzelf volledig geacepteerd met al haar bijzondere kanten en dat is toch hoe het zou moeten zijn.
Mijmeringen 