Ik kan het steeds beter

Het is nu tijd voor Monsieur Le Coloriste. Volgens het principe ‘First things first’. Ik reken het uit. 555 bladzijden van de biografie, precies nog 18 dagen en een beetje, dat wordt ongeveer 35 bladzijden per dag vanaf nu. Op naar het jaar 1855 als Jac van Looy geboren wordt. Ik was er al in begonnen maar nu pak ik de draad op van voren af aan en lees achter elkaar door. Het is fijn om het zo in te delen, want dan is er per keer nog tijd om erover te mijmeren.

Sinds zijn laptop het heeft begeven verslindt Lief het ene na het andere boek. Nu is hij in een paar klassiekers begonnen. De Wandelaar heeft hij uit en nu is Indische Duinen van Adriaan van Dis aan de beurt. Nostalgie ten top met zijn Half-Indische roots. In de boekenkast in Nederland staan nog zo’n vier of vijf boeken van deze heerlijke schrijver.

Ik ben benieuwd welk boek er op de rol staat voor de volgende bijeenkomst van de boekenclub en natuurlijk ook naar het verslag over het boek van gisteren. Maar dat horen we later.

Gisteren kwam Lief met de oogst uit de tuin en met het checken op google bleek alras dat het toch drie flespompoenen zijn en een reuze kalebas ofwel de Cucurbita Maxima die de gezaaide zaden hadden opgeleverd. Zelfs dus een kalebas met een koninklijk tintje, terwijl we die als zodanig niet hadden aangeschaft. Ze zal meegelift zijn tussen de zaden van de flespompoenen. Op internet zocht ik naar verwerkingsmanieren. In ieder geval komt er vanmiddag een stoof met witte kool uit de tajine. Ik zal van de anderen soep maken en die invriezen, dat lijkt me haalbaar.

Het hotel voor de terugreis is geboekt. Dat voelt altijd fijn. Langzaam leven we naar het moment dat we afscheid moeten nemen van onze geliefde plek. Zo’n lange aanloop is een fijne benadering omdat we de tijd nemen om de nodige voorzieningen te treffen die nodig zijn om huis en het land goed door de winter heen te loodsen en het een rustgevend gevoel is te weten alles goed verzorgd achter te hebben gelaten.

Voor de auto heb ik ook alvast een afspraak met de garage gemaakt. Truus gaat voor een grondige inspectie. Dat mag ook wel, want ze heeft er al weer aardig wat kilometers opzitten. Tegen die tijd zo’n 33500. En dat in nog geen twee jaar. Te bedenken dat ik dat ook allemaal gereden heb.

Net liep ik even het terras op om de zon op mijn huid te voelen en te genieten van de nog altijd stralende herfst die zich steeds meer openbaart, zag ik iets bruinigs over het veld tussen de fruitbomen rennen. Ik liep langs de stalletjes om te kijken of er nog iets te ontdekken viel en jawel hoor, daar liep de woelmuis of woelrat parmantig over het pad naast de verwelkte pompoenplanten. Het is lastig te zien. Ze heeft een korte staart en niet zo zeer de kop van een rat, maar wel die grootte, meende ik. Ze liep van de sokkippen van de buurvrouw naar de kippen van de andere buuf. Ik vermoed dat ze haar wintervoorraad aan het veilig stellen is en brutaal een graantje meepikt. Toen ze mij in de gaten kreeg zette ze er de vaart in en roetsjte weg naar hiernaast.

Jacob van Looy, Monsieur de Coloriste dus, is inmiddels uit het weeshuis en mag met de gelden van deze en gene naar ‘De Rijksacademie voor Beeldende Kunsten‘. Mooi dat een kind uit een weeshuis toch de ruimte kreeg om zijn talenten te ontplooien. Hij kreeg al tekenles. In zijn boek ‘Jaapje’ beschrijft hij zijn ervaringen opgedaan in datzelfde weeshuis met veel oog voor detail. Dat boek evenals de twee vervolgdelen: Jaap en Jakob komt op mijn lijst van te lezen boeken. Daarmee krijgt de lijst toch nog tamelijk lengte, ondanks alle tijd die we er voor nemen. We vervelen ons geen moment. Vervelen heeft ook een functie schrijft ene Margreet Stegeman in een blog. ‘Niets doen geeft zoveel inzichten. Je gedachten de ruimte geven. Als je ze wegstopt ontstaat er chaos in je hoofd. Door je gedachten er te laten zijn en ze aandacht te geven worden ze geen probleem.’

Maar eigenlijk is wat ze beschrijft niet iets wat je onder ‘vervelen’ verstaat. Ik noem dat lummelen, pierewaaien, in je coconnetje kruipen. Dat heeft niet echt met iets te maken dat je tegenstaat. Het speelt zich allemaal af in je hoofd, op het maken van een passende kop thee na. Extra warmte om toe te voegen aan de gedachte. Het verrijkt. Probeer maar. Ik kan het steeds beter.