Wie niet waagt, die niet wint

Wat gaan de dagen hard. Het komt ook omdat we een beetje afscheid aan het nemen zijn. Van ons paradijsje, van het huis, van de spulletjes erin, van de herfst, het atelier en van het land. Het is maar tijdelijk wagen we te denken, we komen snel weerom. Lief iets sneller dan ik, want die gaat een paar maanden eerder terug. Gelukkig hebben we nog een ander paradijsje, waar eerst de handen weer goed voor uit de mouwen moeten. Er valt deze winter heel wat te snoeien. Hier gaat dat snoeihout au naturel in de omheining, maar ja, op een postzegeltje land wordt het wat moeilijker. We gaan er wel voor om er een paradijselijke twee-eenheid van te maken, dochterlief en Co en ik en Co. Er komt nog een extra doorgang. Een paar wilgen gaan eruit om fruitbomen meer plek te geven. De braam moet naar de andere kant en zo zijn er nog wat van die aanpassingen. Het gaat goed komen, daar ben ik heilig van overtuigd.

Gisteren konden we nog ontbijten in de warme ochtendzon en heb ik zelfs even in de luie stoel gezeten om een aantal bladzijden stuk te slaan van het boek Morele Ambitie van Rutger Bregman. Het is een boek vol wederwaardigheden, die boeiend zijn om te weten, maar voor iemand die niet meer zo nodig op zoek is naar zichzelf, voegt het vooral kennis toe en niet meer dan dat. Ik neem het tot me, maar de vraag blijft wat het aan mijn persoonlijke waarde toevoegt. Het antwoord ben ik schuldig. Louter en alleen omdat het zo hoogdravend klinkt als ik denk dat ik het leven vind in alles om me heen en uit mijn directe omgeving. Ben je dan teveel op jezelf gericht of heb ik veel ervaring opgedaan, heb ik het leven geleefd en rust ik nu op mijn lauweren. Het is tijd om de ziel ruimte te geven.

Straks is het weer winter en mogen we naar binnen keren, iets wat als vanzelfsprekend gebeurt als de donkere dagen voor de deur staan. ‘Cocoonen’, noemt een lieve vriendin van mij die periode. Het moment van verstilling, bezinning ook. Even los van de druk van het bestaan. Ze houdt haar eigen winterslaap, voedt zich met schoonheid en luistert naar wat de stilte fluistert. Een pas op de plaats. Wintering van Katherine May is het boek en het woord dat daarbij als leidraad dienen kan. Maar ook de teksten van mensen als Toon Tellegen, Stef Bos, Max Porter.

Er komt een foto langs van de jongste telg van onze familie. Kijk haar staan. Parmantig en groot, vooral dat laatste. Het gaat te hard. Toen ik twee maanden geleden vertrok was ze nog een klein pork, maar nu blikt een echte peuter onversaagd de wijde wereld in. Het leuke in ons geval van het afscheid nemen van het één is dat het de omarming van het ander betekent. Wat een rijkdom.

Gisteren wilde ik basilicum knippen in de kruidentuin, waar ik de dag ervoor nog die mooie foto’s van haar volle bloei had gemaakt en toen zag ik dat de nachtvorst toch had toegeslagen. Die kon ik niet meer gebruiken, maar de zomeruien en de bieslook stonden er nog steeds goed bij. Het gevolg was dat ik een nieuw en smakelijk recept voor de spaghetti had gevonden, door knoflook, olijfolie, kruidenroomkaas, kappertjes en zomerui met elkaar tot een smeuiig papje roerde, dat vervolgens weer door de gare pasta heen en daarna de stukjes gerookte zalm erdoor. Je weet niet wat je proeft, zo lekker. Tenminste, dat wat ik er van proef en Lief die alles heerlijk vindt is ook geen graadmeter. Het enige dat kan helpen is het zelf eens uitproberen. Prettige bijkomstigheid; het is in twintig minuten klaar. Wie niet waagt die niet wint.