Dat de emmer een beetje overloopt

‘Hoe houd je je hart zacht.’ Een titel op facebook, die het mijne treft, een schot in de roos. Inderdaad, hoe. Het kost me hier in ons eigen paradijsje geen moeite. Er zijn een aantal laatbloeiers en op mijn wandelingetje door de natuur ontdek ik bij ‘het schip’ waar de hortensia’s staan, de bloeiende kardinaalmuts. Dat alleen is al voldoende om van binnen een vreugdesprongetje te maken. De Roosmarijn bloeit uitbundig voor de tweede keer. De gaffelsilene bij de vrouw met de kruik kan er ook geen genoeg van krijgen en de wilde cichorei zal doorbloeien tot de eerste vorst. De laatste staat verspreid in toefjes over het hele grasveld tussen de bomen door. Ze heeft maar weinig nodig. Als de zon warm genoeg is, rond twee uur, komen er voorzichtig hagedisjes te voorschijn om zich even te koesteren in de zon en zweeft er nog een laatste atalanta.

De middag vult zich met schilderen, maar ik raak in een tweespalt omdat ik opnieuw aan het poetsen ben. ‘Niet doen dame, je leert het ook nooit.’ Droge kwasten en kleine tipjes, duwen, trekken en kijken, kijken, kijken.

Het bericht sijpelt door dat Tarragona nu ook al vol met water loopt door hevige regenval. Een paar weken geleden was broerlief er nog en konden we herinneringen ophalen bij zijn foto’s. Een gelukkig gesternte in dit geval. Zo dun is de scheidslijn maar.

Er zijn nog drie dagen over om het boek ‘Morele Ambitie’ uit te lezen. Het valt me een beetje zwaar nu de verkiezingen er aankomen in Amerika en ik even met mijn bezwaard gemoed denk, wie dit boek leest en er iets uit opsteekt, was toch al op zoek naar de meerwaarde in het leven. Dat maakt het lastig. Zal het ooit de opgehitste massa bereiken.

Dan verschijnt het beeld van het meisje in haar ondergoed tussen al die mannen en vrouwen in het zwart, daar in Iran. Dat dappere meisje in een zwijgend protest, die heen en weer loopt in haar blote velletje tussen al die negativiteit en op haar manier uitdraagt dat er grenzen bereikt zijn, dat het zo niet verder kan, dat vrijheid geldt voor iedereen. En dan wordt ze opgepakt en in een psychiatrische ziekenhuis opgeborgen. Een vorm van morele ambitie die wél de hele wereld overgaat via social media. ‘Zo gaan ze hier met vrouwen om,’ zeggen de beelden. ‘Kijk verder, naar Afghanistan. Zie waar toe het kan leiden.’ Stil schreeuwt ze het uit. Respect, lieve dappere jonge vrouw.

‘Gebruik je gezonde verstand’, zeiden mijn ouders vroeger als je een keuze moest maken. Een gevleugelde uitspraak. En in een tijd waarin de emoties nog in de hand te houden waren, was het misschien toereikend, maar als alles buiten de proporties valt, wordt ‘een en een is twee’ een stuk lastiger. Dan zijn er bergen zo hoog en dalen zo diep om te omzeilen. Hier in dit paradijsje kan het.

Het leven bestaat uit de boodschappen en de veilige beschutte omgeving. Geen krant, wat flarden nieuws, net genoeg om niet buiten het leven te raken, maar ook niet zo dat onze gedachten er door worden meegesleurd. Er is de wereld van het boek, van het scheppen van de natuur en van elkaar. Voorlopig meer dan voldoende. Als je af en toe maar je hart mag luchten, zoals hier, omdat er momenten zijn dat de emmer een beetje overloopt.