Nu in het echt nog

Herfst komt met rasse schreden nader. Gisteren was het nog 18 graden, dat wordt vanmiddag pas rond twee uur gehaald. Tot die tijd schommelt het tussen de 12 en de 15 graden. Zonnig is het wel en de atalanta’s spelen nog steeds verstoppertje tussen de verschrompelde druivenranken in het prieel, maar goed zichtbaar nu, omdat er al veel blad op de grond is gevallen. Herfst, jaargetijde van het loslaten in de wetenschap dat het diep weggestopt broedt op een nieuw begin.

Lief had gisterenavond de laatste bladzijden uitgelezen van de wolkenatlas van David Mitchell en nu konden we dan toch de door schoonzoon aangeraden film over dit boek, getiteld ‘Cloud Atlas’ gaan zien. Een aangename filmavond na de barre tocht van ‘s middags hadden we wel verdiend.
Een knappe verfilming van dit ingewikkelde boek dat over een tijdsbestek van jaren zes verschillende verhalen bestrijkt met een herkenbare verbinding tussen alle hoofdpersonen, wat vooral in het laatste hoofdstuk tot uiting komt. Het kwam mij ook voor dat er in de film vooral de nadruk wordt gelegd op deze verbanden. Ondanks de vervreemdende elementen uit verleden, heden en toekomst, nieuw werelden, andere planeten, spreekt het enorm tot mijn verbeelding. Lief, die zijn eigen beelden al heeft gevormd tijdens het lezen, beleeft het natuurlijk op een geheel andere manier. De moeite waard voor wie interesse heeft in de existentie van het bestaan. Het geeft in ieder geval veel stof tot nadenken.

Ziezo de voltallige families zijn weer heelhuids thuis gekomen zowel uit Parijs als uit Wenen. De treinreizigers hadden nu een deugdelijke slaapcoupe en hadden heerlijk geslapen. Zo kom je natuurlijk wel uitgerust aan en dat werkt op de laatste dag van de herfstvakantie voordelig. Nog een hele dag om bij te komen en morgen begint het zoete leven weer. Tussen het schrijven door werk ik het tekendagboek bij. De afgelopen week is daar niets van gekomen en ik liep al wat achter. Zo word ik weer herinnerd aan de prachtige verstilde momenten die onmiddellijk diep in het hart werden gesloten. Met elkaar bij het schijnsel van de olielantaarns op de patio naar de sterren kijken en vol ontzag meemaken dat het er veel meer zijn dan doorgaans midden in onze drukke steden. Maar ook de donuttaart en het aansteken van de kaarsjes door onze linkshandige tante Pollewop. De grote vreugde waarmee het mes en de wildcamera werd ontvangen en het haastig uittesten van de scherpte van het mes, door de eerste punten aan de gevonden stokken te slijpen.

Het feeërieke ochtendlicht dat over het oude kabinet en de kledingkast een deken legt van gefilterde zachtheid, het stokbroodjes bakken, terwijl we op het trapje van de Datsja ons hapje eten, de rugzak die door dochterlief en de filosoof vakkundig worden ingepakt. Het opbergen van het gewassen beddengoed in de linnenkast in de bibliotheek en de aanblik van de kamer, alsof het nooit een week als slaapvertrek heeft gediend. Mooie herinneringen in hart en op foto vastgelegd.

Vanmorgen belde de oudste dochterlief over de meivakanties, als ze hierheen komen. Helaas heeft de school van Dribbel andere tijden voor deze twee weken en is er slechts een week overlap. Niet handig, maar niets aan te doen. Dan wordt het met drie jongens wel het vliegtuig en een gehuurde auto in Budapest. Het zal wat meer improvisatie geven, maar wel minstens zo heerlijk blijven en gevuld met veel van alles, maar weer op een andere leest geschoeid met de grote mannen. Dribbel mag daarna nog een week alleen bij zijn Parijse oma en opa, ook een buitenkansje dan.

Straks wandel ik maar weer eens naar de Datsja om de handen uit de mouwen te steken. Lief heeft de verwarming, zorgzaam als hij is, aangestoken om de boel voor te verwarmen. In het tekendagboek is het schilderij al aardig gelukt, nu in het echt nog.