Het komt goed

Het brood dat ik van het restdeeg van de stokbroodjes had gebakken, bij gebrek aan een brood-of-cakevorm in een ovenschaal, was prachtig uit de strijd gekomen en kon nu goed dienen bij het Ontbijt. Iedereen at met smaak. Nog heel even vasthouden, die warme sfeer op het terras in de najaarszon. Daarna begon het grotere werk. De filosoof had uit het museum in Wenen een stuk gips of steen gekregen waaruit hij siersteentjes moest hakken. Er was er nog één te gaan. Graag wel want dan hoefde de rest niet meer mee in de bagage. Lief hielp met het zware werk. De wildcamera had drie foto’s gemaakt vannacht. Dat viel mee en een beetje tegen. Gelukkig werd er een roofvogel gespot.

Terwijl hun ouders de logeerkamer opruimden en gingen douchen, zat ik met de schatjes op het grote bed. Ze mochten nog even hun kunsten vertonen op de tablet. Vanmorgen was dochterlief met tante Pollewop ook al gezellig komen klessebessen. Dat is de meerwaarde van enkele dagen achter elkaar logeren. Er valt veel meer te vertellen of te ontdekken. Bovendien zien we elkaar niet gepikt en gesteven en dat werkt altijd goed. Ze vonden eigenlijk allemaal wel dat het een en ander voor herhaling vatbaar was. Met de trein naar Wenen en vandaar uit met huurauto naar ons was goed te overzien.

Toen de oudste nog in Frankrijk woonde was het contact ook veel intensiever omdat ze samen om de paar maanden een hele week kwamen logeren. Alsof ze weer thuis woonde. Lekker met de voetjes tegen elkaar op het grote bed. Het gelimiteerde koken voor een weeshuis, het heeft echt zo z’n voordelen. Maar het nadeel is natuurlijk altijd weer het afscheid. Knellende armpjes om nek en been, kusjes kruisjes, warme omhelzingen en dan het hele spul in de auto. ‘Dag lieverds tot over een paar weken’.

Het huis viel stil en ik moest heel even bijkomen en bijslapen, maar meer omdat ik overvallen werd door de stilte dan van de vermoeidheid. Ik wilde nog een beetje nasudderen. Het werd een dag van lanterfanten. Drie afleveringen kijken van mijn favoriete kookprogramma, een beetje schrijven, een beetje dromen en wat zoete herinneringen die gisteren nog bewaarheid waren ophalen.

Toch al wel een was erin gestopt, de rest uitgezocht, vanmorgen een nieuwe erin en bijna klaar. Lief kwam al een paar keer vragen of ik er aan toe was om van het weer te genieten. Nog even wachten, nog even…

De oudste viert met haar gezin Halloween in Parijs. Ze is verkleed als keurig meisje, je weet wel. Twee vlechten, witte boorden, en een heel Ondeugende tegendraadse blik. Haar lief als grijnzende Dracula en Dribbel als een soort StarWars creatie. Hij is nu echt wel dribbel-af en groeit de pan uit.

Vandaag is het hier een feestdag. Toch een dag vergist, ik dacht dat Allerzielen op twee november viel. Dat wordt een laatste drankje halen bij het tankstation want het bier is op. Het is hier net als in Frankrijk een hele happening. Hele bloemstukken en een partij plastic rode waxine-houders worden mee naar de begraafplaatsen genomen met of zonder plastic vergulde engelen en cherubijnen. Daar steken onze eenvoudige kaarsjes schril tegen af. De intentie blijft. Daar valt niet aan te tornen.

Ziezo, ik ben er bijna klaar voor. De haren wassen en de dag omhelzen en de rusteloze gedachten temmen met het doek, de zon en een wandelingetje. Het komt goed.