Zoete herinneringen

Bij wordpress is er iemand aan het schuiven met het concept. Help, waar staat mijn nieuwe pagina, de reader, mijn meldingen. In de telefoon staat alles gewoon op de oude plek. Ik zet de Ipad uit en weer aan, als reset, maar nee, de onduidelijke vernieuwde versie blijft. Groot zijn de flexibelen van geest, denk ik dan maar. Accepteren en er bij blijven.

Dochterlief stuurt een foto van tante Pollewop die met haar stepje in de ene hand en met de andere hoog in de lucht kennelijk wijst naar twee vertrouwde namen op een wegwijzerbord. Amandelstraat met een pijl naar rechts en Ahornstraat naar verderop. Omdat ik de huizen niet direct herken vraag ik haar waar ze zijn. ‘Bij jouw straat’, is het antwoord. Die twee vertrouwde straatnamen maken een huppeltje in mijn lijf. Ze behoren toe aan mijn jeugd. 18 jaren vol lief en leed in het te krappe huis op nummer 59, waar wel een zolder, een bijkeuken en een kelder was. De keuken werd een beetje improvisatorisch aangebouwd en de kamers, twee en suite, werden doorgetrokken tot een doorzonkamer. Daar liggen mijn eerste voetstappen die herinneringen maakten.

De lagere meisjesschool naast de kerk en aan de overkant de lagere jongensschool. De kleuterschool tegen de jongensschool aan, waar een van de Pieten van Sinterklaas op het dak was geklommen, twee hoog hè, voor een vierjarige is het een waagstuk van formaat. De kerk maakte een behoorlijk deel van het leven uit. Tegenover de kerk aan het Boerhaveplein lag het klooster met haar grote mooie tuin met bloemen en kruiden en helemaal ommuurd. Toegang verkreeg je via het klooster of door een zijpoort in de Elsstraat. Ik mocht er een keer doorheen wandelen. Waarom ik dat privilege kreeg weet ik niet meer. De pastorie was naast de kerk.

De Elsstraat en de Larixstraat doorkruisten aan weerskanten het plein. In de Elsstraat tegenover de meisjesschool was de bibliotheek in een gewoon huis gevestigd. Muren met kasten en rijen met boeken, afgestempeld werd er in de ‘woon’kamer. Thuis speelden wij, de vijf kleintjes, bibliotheekje met zelfgemaakte kaartjes waar de datum op werd geschreven. Ze staken in driehoekjes die we in elk boek hadden geplakt, net echt. Poppen mochten ook boeken lenen.

In de achtertuin stond de perenboom voor het witte schuurtje en een forsythia vlakbij. We hadden een keer een rattenplaag. Nog zie ik mijn vader een gat graven tussen en half onder de stenen afscheiding van buurman van Luyn en ons. Twee oudere broers hielpen mee. Een stond klaar met de schep om eventuele vluchtende ratten op de kop te meppen. Wij keken vanaf veilige afstand door het raam.

In het poortje konden we aardappelblokjes koken op het fornuisje met petieterige aanmaakblokjes, die het echt deden. De muur van de schuur was voor het kaatsenballen. ‘Kaatsebal ik heb je al, ik heb je al gevangen.’ De stoep voor in de straat met weinig auto’s was voor het stoepranden. De muur van de protestante lagere school aan de overkant van ons huis voor het aftellen bij verstoppertje. ‘Ik tel tot tien, wie niet weg is, is gezien. Ik kom.’ Op de stoep werd getold en geknikkerd. We hadden tolletjes met een zweepslag en de ronde die je moest wegzwiepen. Hoepelen deden we ook, tot aan zes aan toe.

Op koninginnendag was het feest voor alle kinderen in de straat, maar ook als het orgel met zijn poppen langskwam, die sloegen de maat op de vrolijke deuntjes en wij liepen er achteraan. Een keer per week kwam er op een gegeven moment een ijskar van Hoogie langs. Als we een ijsje mochten, was het pas echt helemaal feest. Toen ik ouder werd mocht ik op het koor. We oefenden in de meisjesschool in de hal, waar Wim Wijntjes de dirigent ons inwijdde in Bach, Händel en consorten. De galm, dat heerlijke volle geluid dat tegen de monumentale uitgesleten traptreden klom, herinner ik me nu nog.

Het leven was gevuld met al die kleine dingen en nog veel meer. Dank lieve dochter. Wat één zo’n straatnaam niet open kan gooien aan luiken en deuren, lang vervlogen tijden en zoete herinneringen.