Zo’n zelfde zware koffer

Het is heerlijk weer in Nagypeterd met 21 graden en volop zon. Het brengt de mussen in Guido Gezelle-stemming. Tak op, tak af, tak uit, tak in. Ze spelen meesje, de hele dag door, doen vliegwedstrijdjes en dartelen naast, buitelen over, en vliegen om elkaar heen, dan weer in de vijg, dan in de haag, op het varkensstalletje en erin om snaaks er weer uit te vliegen als lief in de buurt komt.

Hij had alvast de kachel aangezet in de Datsja om de ochtendkou eruit te halen en nu, in de middag is het er heerlijk behaaglijk. Deur open voor de frisse lucht en roodborst, de eerste die ik zie dit jaar, als metgezel vlak voor de veranda.

Het doek vordert. Het onderwerp is een aangename verschijning en dat is een prettige bijkomstigheid. Het gaat vlot en ik stop op het moment waarop ik zou kunnen gaan poetsen. Als ik zover ben gaat het mis. Dus, op de rem. En het laten voor morgen. De sfeer in ons bos is wonderschoon met het gefilterde licht door de bomen. Lief leest op de veranda van het atelier ‘Wolkenatlas’ van David Mitchell en geniet. We drinken thee en de buurman ploegt zijn land met een oude tractor, die rammelend de weerbarstige grond open breekt. Het werk gaat gewoon door.

Dochterlief belde vanmorgen terwijl we buiten aan de brunch zaten. De arme Dribbel zijn oren spelen weer op. Hij heeft er echt last van en zit met hangerige oogjes naar zijn lievelingsprogramma te kijken. Alle kinderen bij elkaar was voor herhaling vatbaar, het was een heerlijke dag. Ze hebben gelijk met mij ook een afspraak vastgezet in februari, of ik het even in de agenda wil schrijven. Natuurlijk lieverds. Het doet me goed om ze zo gezellig bij elkaar te zien op de foto die ze doorsturen.

Er is ook alweer een eerste begin gemaakt met een tetra-etsje. Aan de slag, laat de creativiteit maar stromen, wie weet wat het je oplevert. Er was in de boekenbabbel naar elkaar geappt en dan blijkt ineens dat we al 6 november bij elkaar komen. Ik meende me te herinneren dat we het hadden verplaatst naar 30 november. Gelukkig is het boek Morele Ambitie van Rutger Bregman niet al te dik. Dan probeer ik toch maar te zoomen.

Vanmorgen was er een kevertje, een lieveheersbeestje zonder stippen, in de yoghurt gevlogen. Toen ik hem in een oud waxinelichtje tikte was ie meer dood dan levend, maar even later zat hij zich uitgebreid te wassen op de rand. Taaie rakkers hoor.

Een lieve vriendin post een berichtje over hoe om te gaan met diep verdriet. Ik ken haar verdriet en weet hoe schrijnend het is. Ze haalt een zin uit het schrijven aan: ‘Want waar diep verdriet is, was (en is) grote liefde’. Iets wat ze alleen maar kan beamen. Zielsgelukkig die het stukje heeft gepost schrijft: ‘Dit is verdriet. Een gat dat door de stof van je wezen gescheurd is. Het gaatje geneest uiteindelijk langs de gekartelde randen die overblijven. Het kan zelfs krimpen in grootte. Maar dat gat zal er altijd zijn. Een stukje van jou ontbreekt.’

‘Tot mijn grote vreugde voelt ze zelf dat het gat kleiner is geworden, dat er meer omheen gegroeid is en ze zich weer vrijer kan bewegen’ schrijft ze. Wat een prachtig bericht. Wat een mooi einde van al net zo’n mooie dag. Ruimte voelen, vrijer kunnen leven, dat wens ik voor iedereen die zo’n zelfde zware koffer heeft te dragen.