Het rijke leven in alle eenvoud

Met dochterlief gebeld en bijgepraat. Zometeen gaan de broers en zussen met elkaar eten. Zo leuk dat dat nog steeds bij tijd en wijle gebeurt. Een mooie plek uitzoeken met ruimte voor de kinderen, een lange grote tafel, het hele gezin er omheen en bijkletsen. Hard nodig in tijden van drukte. Werk, verplichtingen, clubjes en andere beslommeringen zorgen er voor dat tijd voor elkaar er algauw bij inschiet. Een keer in de maand als dat mogelijk is proberen we, als we er zijn, of ze, dit soort ontmoetingen toch te organiseren. Een mooie traditie is het geworden.

Een van mijn voormalige studiegenoten uit de verpleging is met haar man 6 weken een rondreis aan het maken door Nieuw Zeeland en Australie. De eerste foto’s zijn van een kort verblijf in HongKong. Daar was ik gisteren toevallig ook, toen ik de afleveringen van mijn lievelingsserie terugkeek. Masterchef Australia, want de zeven kandidaten en de jury waren in HongKong. Wat een stad is dat en wat een luilekkerland zal het zijn voor hen die met alle mogelijke kanten van het culinaire ontdekken bezig zijn. Het zijn fijne afleveringen want in deze drie stuks waren geen afvallers. Wel viel er immuniteit te halen en degene die dat won, had ter plekke een openbaring van wat ze met haar koken nu eigenlijk wilde. Ze wist in een helder moment dat ze er voor zou gaan. Ze wilde alles op alles zetten om Chefkok te worden.

Dat is de finesse van deze programma’s. Je ziet de ontwikkeling die de kandidaten doormaken en zo ook hun groei. De Australische aanpak van de jury verschilt mijlen van de andere Masterchefs. Ze zijn lief, adviserend en bemoedigend. Nooit wordt er iemand op een nare manier weggezet. Voor alle kandidaten geldt dezelfde aandacht en bewondering. Knap leiderschap vind ik het als je uitgaat van iemands kracht en dat ook weet te stimuleren.

In het restaurant in Balatonszemes serveerden ze trouwens bij mijn goulash Hongaarse galuskaval. Dat zijn deegknoedels en niet meer dan dat. Kleine deegballetjes worden gekookt geserveerd. Dat vond ik minder lekker, sterker nog er zit weinig smaak aan. Dat liet ik controleren door Lief, want die proeft alles goed en bij mij smaakt het sowieso nergens naar. De structuur, zo’n deegballetje, vond ik niet aangenaam. Het vraagt eigenlijk om een experiment.

Terwijl ik wat dingen op zoek kom ik op de site van ‘To live simple’ met korte films over mensen die op de een of andere manier de eenvoud hebben teruggebracht of gebracht in hun leven. Een vrouw van 95, die haar jeugd overdoet, door ‘kinderlijk’ nieuwsgierig te zijn en niet wil stoppen met onderzoeken van de kleine dingen. De wuivende halmen van het riet, het zachte mos, een boom. We zijn allemaal gemaakt van hetzelfde materiaal, zegt ze. We zin hetzelfde maar tegelijk ook uniek. We vormen een caleidoscopisch beeld, dat als je het draait weer verandert, andere vormen aan neemt, kleuren. We zijn andere versies van elkaar en toch hetzelfde. Leef langzaam als je weet waar je de waarheid moet zoeken, want de enige weg er naar toe is door de dag te omarmen en wel nu, op dit moment.

Een ander filmpje laat een jonge vrouw zien die lichamelijk ziek werd van de pressie die de stad in alle hectiek met zich meebracht. Ze ging veel reizen, maar ontdekte dat het daar ook niet in zat. Nu woont ze in een boshuis op de grens van Finland in de eindeloze natuur en daar ontdekte ze dat ze eigenlijk hoog sensitief is en daarom niet in de stad kon aarden. Ze had nooit gedacht dat ze zo verliefd kon worden op dit land, deze natuur, de kou, de korte zomers, het prachtige winterweer. Dat ze zo gelukkig kon zijn.

Het deed me denken aan het programma ‘Floortje naar het einde van de wereld’ met de mensen die leefden in de oneindigheid ver van de bewoonde wereld. Kleine parels van eenvoud. Ze zijn nodig in de dwaasheid van de huidige tijd. Om je er aan te laven in de wetenschap dat het ook anders kan. Het rijke leven in alle eenvoud.