Daar valt ook heel wat te beleven

Dartele mussen, vinken en koolmezen zijn kennelijk weer blij met onze aanwezigheid, zeker als we de loerende zwart-witte kat van het erf verdrijven. Specht laat zich ook horen en zien in de kale takken van de enorme boom achter de stallen. Het is goed om terug te zijn. De malve is in haar tweede bloeien de cosmea doet er nog een behoorlijke schep boven op, rapsodie in wit en lila. De zon doet haar uiterste best en daarbij is het briesje dat er waait niet overbodig. Zo is het goed uit te houden.

Bij thuiskomst rond vijven was het huis zelf wat killig. De verwarming deed het niet meer. Lief inspecteerde het ketelhuis en kwam tot zijn en mijn droevenis terug met twee dode mussen. Ergens moet er een opening zijn, het kan het luchtgat niet zijn, want daar zit officieel een rooster in. Lief speurt verder en neemt de hele zolder op zijn inspectie mee.

Blogvriendin had een fotootje van de aangeschafte outfit van het winkeltje in Tihany verwacht. Alsnog komt die er natuurlijk. Ik heb eens naar de Hongaarse website gekeken en je kan wel bestellen alleen moet je het daar dan cash betalen. Dat lijkt me mijl op zeven. De merken die ze verkoopt zijn elders ook te verkrijgen voor om en nabij dezelfde prijzen. Maar ik gun het de aardige vrouw echt van harte.

Lief heeft toch een nest weggehaald in de punt van de balken op de grote voorzolder. Hij gaat er voorlopig iedere dag even langs om te controleren. Het moet zo’n klein roofdiertje zijn geweest en die schrikken we op die manier misschien af. In de stalletjes buiten is genoeg plek voor hem of haar om zich te verstoppen.

Moe van het reizen besloten we als afsluiting een mooie film te kijken en kozen we de lang verwachte film ‘De terugreis’, waar de recensies heel lovend voor waren en die zelfs op een gouden kalf kon rekenen. We zien Martin van Waardenberg en Leny Breederveld de rol spelen van oud echtpaar dat na een brief te hebbben ontvangen van een vriend uit het verleden het erop wagen om hem op te gaan zoeken in Spanje. Als acteur zijn ze goed, maar hun rol als kibbelende oudjes, die tegelijkertijd op de herinneringen van de licht dementerende vrouw voor hilarische momenten zorgt, waarin haar echtgenoot zijn barse houding laat varen, stoorde hier en daar.Misschien wel door dat kibbelende. Iets wat ik vroeger wel zag bij oudere echtparen, maar dat ik tegenwoordig toch steeds minder herken.

Of ik nu te moe was of de film te traag was, weet ik niet, maar ik werd na een uurtje zo overmand door de slaap, dat we besloten om later de film af te kijken. Ik zou zeggen dat de hele sfeer rondom het verhaal er ook debet aan was. Als ik Lief er vandaag naar vraagt, vergelijkt hij het met hoe hij zich voelde toen hij vanmorgen het boek: ‘Al het blauw van de hemel’ had uitgelezen en daar net als ik volledig door gegrepen was. Daarmee vergeleken heeft de film geen schijn van kans qua verhaal en spel, al is het thema nog zo ontroerend.

Lief gaat fikkie stoken in de kleine buitenoven, zodat we misschien, als de filosoof en tante Pollewop er zijn, stok-broodjes kunnen bakken. Deeg om een afgeschaafde schone tak, die je boven het vuur houdt. Of bijvoorbeeld om aardappelen te poffen. Dat is zo’n mooie ervaring om zelf te mogen doen. Hij kan nu testen of het haalbaar is. Dit herfstseizoen biedt weer allerlei andere mooie mogelijkheden. In de zomer hadden we voornamelijk ‘het tafeltje met het mozaïek gipsen’ als project. En nu dan de pompoen en het vuurtje. Bij voorbaat al leuk.

Ziezo het tekendagboek bijverven en dan verder lezen in het vlot geschreven ‘Monsieur le Coloriste’ van Marco Daane. Daar valt ook heel wat te beleven.