Wie weet wat dat ons brengen zal

Gisteren was een echt schilderdagje met pogingen om tussendoor een goed stuk in de biografie te graven. Dat lukte deels. Kloddertje hier en kloddertje daar. Gepeins over de woonkamer waar nog plaats aan de muur te maken is en waar een doek hangt, ingelijst en wel, dat ik niet echt fraai vind en waar Lief ook niet aan gehecht is. Overschilderen?

De laatste bloemen op de kiek, best aardig veel en de wat late groei van de pompoenen. De buurman van twee huizen verder maaide ondertussen zijn land met de grote traktor. Ik sloop door het bos om te kijken of hij het was die steeds een brede baan op ons achterland trok, maar hij hield zich netjes bij zijn eigen grond. Dat blijft een mysterie.

Bij het stadhuis hing een zwarte vlag. Wat de reden ervan is blijft gissen. er sijpelt weinig nieuws door van het dorp. Af en toe is er een praatje met de aardige buurman aan de overkant of met de buuf rechts.

Lief leest op de veranda en kijkt hoe de dag ontwaakt. Ik schrijf eerst hier in de rust van de slaapkamer onder het genot van een kop koffie. Stilte helpt gedachten vorm te geven.

Gisteren zag ik eerst de film ‘De Chinese keizerin’. De titel zet je op een dwaalspoor, want de hoofdpersoon is een Chinees meisje, Yonnah, dat een paar maanden oud, is geadopteerd door het Nederlands echtpaar Bron. Yonnah wilde op haar dertigste middels een intieme film uitzoeken hoe ze haar relatie met haar ouders kon verinnigen. De film moet uitkomst bieden. De ouders zijn inmiddels gescheiden. Ze hebben openhartige gesprekken en vinden elkaar ten leste door samen de genomen goede voornemens uit te voeren. Het eindigt met een wandeling op het strand van Schiermonnikoog, haar eerste verblijfplaats samen met beide ouders in een ontspannen en veel inniger sfeer.

Daarna kwam Lief, die zich uit zijn boek heeft los moeten weken, zo mooi vindt hij ‘ Al het blauw van de hemel’ van Melissa da Costa. Ik laat hem vertellen en vraag niets, bang om iets weg te geven. Zelf ontdekken is daar te kostbaar voor.

Voor de avond hebben we een film uitgekozen. ‘The Blue Caftan‘, een Marokkaans-Arabische productie geregisseerd door Maryam Touzani. Het is een heerlijk schouwspel omdat het zich afspeelt in de nauwe straatjes van Salé, waar Halim samen met zijn vrouw Mina een Kaftan-winkeltje runt. Eigenlijk is Halim nog een vakman van de oude stempel. Hij heeft het vak van zijn vader geleerd en knoopt alle tressen en versierselen op de zijden kaftans nog steeds met veel geduld met de hand en naald en draad. Als er een jonge man bij hem in de leer komt, brengt dat veranderingen met zich mee. Toch blijft het de hele film door een ode aan de onvoorwaardelijke en onbaatzuchtige liefde. Als je van sfeer en dialoog houdt en stiltes kan waarderen is het een echte aanrader. Er wordt veel gezegd zonder taal. Het einde is ontroerend en de authentieke beelden blijven nog lang op het netvlies hangen.

Vriendin en studiegenoot van ooit heeft me haar link doorgestuurd van Polarsteps. Ze gaan zes weken naar Australie en Nieuw-Zeeland. Niets is leuker en leerzamer dan mee te reizen via deze reisverhalen. Ik wilde eigenlijk Budapest ook daar een gezicht geven om zo meer mensen te laten meegenieten. Het is de kans om inspiratie op te doen voor eigen ondernemingen die misschien nog komen gaan. Al betwijfel ik of het ooit nog zo’n verre reis zal zijn. Maar het kriebelt hier wel steeds meer om af en toe de bakens te verzetten. Enfin nu eerst woensdag Veszprem eens verkennen. Klein beginnen maar. Wie weet wat dat ons brengen zal.