Maar vanavond gaan de voeten omhoog

Vandaag stond de Donau centraal. We hebben een appartement aan de Szent Istvan Korut en dat is vlakbij de Margithid, de Margarethabrug. Van daaruit kan je lopend naar het Parlementsgebouw, het Orszaghaz. Het weer werkte mee. Het was zonnig en een behaaglijke 18 graden. Vanaf de brug schitterde het gebouw ons al tegemoet. We liepen langs een monument voor de verdronken Koreaanse toeristen van de Hableany rivierboot die met een hotelboot in aanvaring was gekomen. Van de 33 opvarenden vonden 27 mensen de dood. Zeven mensen werden gered. De namen van de slachtoffers staan in het marmeren monument gegraveerd. Er omheen staan glazen potten en potjes met stenen.

We wandelden langs de kade over de kinderhoofdjes en genoten van het uitzicht op Buda aan de overkant. Kerktorens en koepels, statige imposante huizen verspreid over het Budagebergte met het Vissersbastion, de Matthiaskerk en de Burcht van Buda met, aan onze kant, de torens van het immense Parlementsgebouw. Op de rondweg was het een drukte van. belang. Hoe dichter we bij het Orszaghaz kwamen hoe meer toeristen er liepen met de kenmerkende fototoestellen en mobieltjes in de aanslag om al het moois vast te leggen.

De rij in brons gegoten schoenen van de Joodse slachtoffers uit de tweede wereldoorlog waren reden voor veel kaarsen op deze dag. Rijen met schoolkinderen kwamen druk keuvelend langs gelopen aan de overkant van de weg. We staken over om toch vooral dat bijzonder grote parlementsgebouw te gaan bewonderen. In de wijdse ruimte van het grote plein met haar enorme beelden viel de drukte in het niet. De vele bankjes in de zon nodigden uit om alles eens goed op te nemen. We werden vooral getroffen door de prachtige beelden en beeldhouwwerken op de torens, aan de gevels en op de schansen.

Aan de overkant stonden twee gebouwen in de steigers en de bouwvakkers schreeuwden luid hun bevindingen naar elkaar zodat het galmde over de pleinen. Achter de kettingen voor het gebouw stonden bewakers in streng donkergroen zwijgzaam naar het publiek te kijken.

Het gebouw zelf is adembenemend mooi en imposant groot in neogotische stijl opgebouwd met twee zijvleugels. Hier zit het Hongaarse parlement. We hadden er wel uren kunnen zitten en kijken, maar besloten toch maar aan de andere kant van het gebouw een kopje koffie te gaan halen. Het was inmiddels alweer kwart voor twee. Om de verjaardag te vieren namen we er wat lekkers bij, een luchtig soort gistgebak. We lieten het ons goed smaken en keken ondertussen naar de toeristen die de gekste capriolen uithaalden om hun dierbaren en het gebouw op de foto te krijgen, soms schaamteloos door midden in het zorgvuldig aangelegde groen te gaan staan.

De volgende halte was het Szechenyi Lanchid, de kettingbrug, de oudste brug over de Donau, dateert uit 1849 en verbond eindelijk de drie stadsdelen Buda, Obuda en Pest permanent met elkaar. Voor de brug liggen immense restaurantboten, die naar mijn opinie het zicht op de bruggen bedierven. Maar de brug zelf was de moeite van het bewonderen waard met haar leeuwen en triomfbogen. Er was druk verkeer, maar ondanks dat konden we volop van het uitzicht genieten.

De meanderende rivier stroomde hard. Dat zagen we aan een boomstronk die we al bij de Margithid hadden zien drijven en die nu tegen een van de pijlers van de brug lag. Het uitzicht op de burcht en de vele kerktorenspitsen die blonken in de zon was prachtig. De rotonde aan het eind ontsloot de grote tunnel die daar doorheen liep. Minpuntje was de drukte op de weg en een combinatie van fiets-en-wandelpad langs het water. Een duidelijke scheidslijn was er niet en de fietsers en elektrische steps zoefden met grote vaart tussen de voetgangers door, waarbij het vaak maar net goed ging. Naast het pad denderden de trams en bussen met grote regelmaat. Aan deze kant kon je het parlementsgebouw, dat nu lag te schitteren in de zon, in het geheel op de foto krijgen. Buda lieten we voor nu nog even links liggen.

Met een tochtje terug over de Margithid voltooiden we ons rondje en sloten we af met een hapje in het Griekse restaurant, dat meer een soort veredelde kebabzaak was. Morgen eens een echt restaurant zoeken om de verjaardag nogmaals dunnetjes over te doen. 12000 stappen op de teller, dankzij de vele bankjes langs de route, maar vanavond gaan de voeten omhoog.