Toch even wat glorie op de oude dag

Het was een hele onderneming. Gisterenmorgen om vijf voor half tien al de bus. Het oude stationsgebouw van Pécs bewonderen dat vooral door de kalme manier van kaartverkoop de glimp van het verleden bracht, vervolgens een uurtje wachten op de juiste trein met nog meer nostalgie. De stationschef met zijn spiegelei, die niet anders deed, dan het bord bij de vertrekkende treinen omhoog te steken. Er liep veel personeel rond die met de locomotieven heen en weer reden, druk met elkaar stonden te praten en aan-en-afkoppelden. Het schoonmaakpersoneel rende compartiment in en uit in een sneltreinvaart en dat kon je van de treinen zelf niet zeggen.

De luxe van vervoerd worden en alle tijd hebben om de omgeving op te nemen was al bijzonder. De kaartjes die we van de vriendelijke vrouw achter het loket hadden gekregen, voor de somma van tien euro, zagen eruit als twee supermarktbonnetjes en de conducteur had er al evenveel moeite mee. Hij vertelde dat we een kaartje erbij hadden moeten kopen. Een mevrouw schuin tegenover ons opperde iets over de leeftijd en pas toen vroeg hij hoe oud Lief was. Toen hij antwoordde, vroeg de conducteur verbaasd zijn paspoort om dat te verifiëren, haha. Twee uur en drie kwartier later waren we in Budapest Keteli Palyaudvar. Het bleek het allergrootste en allerbelangrijkste station van Budapest te zijn, grenzend aan het even indrukwekkende Barosplein, bevolkt met mensen uit alle windstreken.

We hadden afgesproken om op de heenweg niet te moeilijk te doen en met een taxi naar het appartement te gaan om vandaaruit de omgeving en het metrostelsel te gaan verkennen. Aan de zijkant van het station stonden gele taxi’s te wachten met een aantal mensen ervoor. Maar wij werden door de chauffeur van de eerste taxi met veel egards begroet, kregen een uitleg over het tarief en konden plaatsnemen. Nou, vleien in de behaaglijk ruime auto met zachte muziek en een filmpje over de bezienswaardigheden en de geschiedenis van de stad. We werden na een stief kwartier keurig voor de deur van het appartement afgezet.

Onderweg zag je, buiten het voorgeschotelde roemrijke leven op het filmpje, nog een andere wereld. Toen we voor een stoplicht stonden te wachten haalde een man op de stoep, die met zijn hand in een afvalbak was gedoken, een fles eruit en zette hem zonder aarzelen aan zijn mond om het laatste restje eruit te drinken. Een vrouw tegen een pui daar tegenover met haar hele hebben en houden in plastic tasjes om haar heen bleef maar naar hem roepen, terwijl voorbijgangers haastig doorliepen.

De taxichauffeur bleef vriendelijk en wees ons de deur van het appartement. Met diverse codes opende de deuren zich als bij de spreuk ‘Sesam open U‘. Het leidde via deur, hekken en een oude lift met dubbele deuren naar de ingang van het appartement. Daar was het marmer en klatergoud wat de klok sloeg, een verschil van dag en nacht met de buitenwereld.

Een klein compact appartement waar we even op moesten wachten voor het afgeleverd werd en er naar toe konden gaan. Alles was aanwezig en het bed is op een vide. Het geluid van buiten werd gedempt door dubbele ramen achter zilverkleurige gordijnen. Voor drie dagen goed te doen om van hieruit Budapest te kunnen bewonderen.

Na ons even te hebben opgefrist wilden we de straat waaraan we tijdelijk verbleven, verkennen en die bleek uit te komen bij de Margarethabrug, een van de elf bruggen over de Donau. Van hieruit kun je zo naar Margaretha-eiland lopen.

De rest bewaarden we voor de volgende dag. Een hapje eten en een lekker glaasje van het een of ander leek ons na de lange rit een uitstekend plan. We kwamen uit bij een Turks restaurant, waar geen alcohol geschonken werd, maar wel heerlijk eten werd verkocht. Bij de super tegenover het appartement haalden we wat lekkers om het oudjaar van lief dunnetjes te vieren, al hoeft dat voor hem niet. Stiekem toch even wat glorie op de oude dag.