Wij gaan ons alvast verkneukelen

De ezel was binnengekomen dus vanmorgen gingen we rond een uur of elf richting Pécs waar, met de ezel in minstens tien onderdelen, de doos al klaar stond om mee te nemen. De vriendelijke man, die samen met zijn vrouw het kleine zaakje beheert, controleerde de inhoud nog even. Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht, ‘Echte natuur’ glunderde hij toen hij het walnoten hout bewonderde.

Boodschappen deden we bij een super, die vlakbij de universiteit was. Er was eindelijk eens een grote verscheidenheid aan mensen te bewonderen. Jong en vrolijk stapte het aan. Doorgaans lopen er in Hongarije misschien nog veel Nederlanders rond maar verder hoofdzakelijk Hongaren en de Roma. Vooral de levendige manier van met elkaar omgaan valt bij deze studenten op.

‘S Middags pakte ik ons koffertje in. Voor drie dagen hoeft er geen hutkoffer mee gelukkig. Lief keek de bus en treintijden na. We vertrekken morgen al om negen uur. Naar Boedapest is het twee uur met de trein. We nemen wel boeken mee, maar er zal ook veel fraais onderweg te zien zijn. Zondag is een uitstekende dag om te reizen,, eerste klas, dat dan weer wel.

Toen we thuis kwamen wilde ik de ezel in elkaar zetten. Mijn lieve Pietje Precies wilde het bouwpakket bewaren tot na Boedapest, maar zoveel geduld had ik niet meer. Ik wilde weten hoe ze eruit zag. Er zat een handleiding bij, alle onderdelen waren genummerd evenals de zakjes met verschillende schroefjes, alles op volgorde en in onderdelen was er een uitleg. Een kind kon de was doen. Nou ja. Ik moest hem wel vragen hier en daar een schroef nog eens extra aan te draaien. Eigenlijk is het een prachtig ezeltje, niet al te groot, geschikt voor aardig grote doeken, stevig met een la eronder voor het opruimen van de penselen en klemmen. Ik voel me de koning te rijk

Gisterenmiddag, net na het eten, zag ik ineens vanuit mijn ooghoek iets scharrelen in het prieel. Het bleek een prachtig egeltje te zijn. Parmantig stapte ze voort. Af en toe even snuffelen en dan weer verder haar neus achterna. We mochten ongestoord filmpjes en foto’s maken. Ze was totaal niet schuw. Hoe blij kan je zijn met die lieve kleine dingen.

Zoonlief is alweer bijna thuis na negen uur vliegen. Ze gaan hem zometeen ophalen. Hij stuurde een foto van een varaan en dat was geen kleine jongen. Zuslief vertelde toen, dat in de tijd dat ze in Senegal werkte op een compound, zo’n beest zich had laten insluiten in hun hutje. Sommige dingen wil je gewoon niet weten op zo’n moment.

Terwijl ik schrijf, zuigt Stoffie stof. Het is een grote luxe dat het mogelijk is, met dank aan zoonlief die het idee had geopperd. Er is nog nooit zo vaak onder schier onbegaanbare kasten gezogen.

Lief ging nog eens goed kijken tussen de pompoen-en-courgetten-planten. Jawel hoor, nog meer oogst. Een flespompoen, denken we, maar nog niet klaar en weer een mooie courgette. Na ons uitje zal ik eens een lekker recept bedenken.

Maar nu eerst een nieuw avontuur. Ik ben benieuwd hoe het gaat worden. De Ipad gaat mee, dus er wordt gewoon doorgeschreven. Alleen kan het tijdstip nog wel variabel zijn. Wij gaan ons alvast verkneukelen.