We wachten kalmpjes af

Zuslief is samen met haar collega en vriendin weer in Reggio Emilia met een groep belangstellenden. Ze gaan twee keer per jaar met zo’n groep op pad, een keer naar Zweden, waar ze al heel ver zijn met de doorvoering van deze werkwijze in de dagverblijven en een keer naar het centrum van al deze creativiteit, in Reggio dus.

Lang geleden, het was in 1987, kwam ik te werken op de Jenaplanschool in IJsselstein. Eerst als invaller en later als vaste leerkracht. Toen anderen vertrokken en ik met twee hartsvriendinnen waarmee ik kon lezen en schrijven, in de onderbouw overbleef, besloten we de aanpak van Reggio samen met het ervaringsgericht werken als uitgangspunt te nemen. Van lieverlee veranderden we de kring in een knus geheel van huiselijke zit/hangbanken, gordijnen er omheen die dicht konden, planten, wandelende takken en een hele uitdagende knutselhoek vol met waardevol materiaal zoals dopjes, doosjes, eierdozen, natuurlijk materiaal, kralen, verzin het maar en het was aanwezig.

Het stond allemaal in mooie grote doorzichtige plastic kokers, zodat kinderen er zicht op hadden en gestimuleerd en uitgedaagd werden. We werkten met schimmenspel op lakens met een oud dia-apparaat, in de knutselkasten stond al het materiaal dat voorhanden was, zoals ecoline, lijm, verf, stempelmateriaal van grote blokken gemaakt en met veertjes en wol beplakt, er was van alles in huis om mee te weven, wol, repen van lappen, en wol om te vingerhaken en te punniken. Van papier-maché maakten de kinderen voorwerpen die bij het project pasten. Een keer bijvoorbeeld zelfs de Loreley met een laken in stijfsel gedoopt en een wenende nimf op de top met lange gouden haren.

Voor het weven had ik een ingenieus plan bedacht, naar aanleiding van het feit dat de kinderen moeite hadden met om en om weven. Ik haalde van de poppenkast van de Hema de bekleding af, spande er vitrage tussen en zo kon er een kind aan de binnenkant zitten en de ander aan de buitenkant en konden ze de grote stompe stopnaald met draad doorsteken naar elkaar. Ertussen mochten knopen, gekke lapjes, rietjes en meer van dat soort te weven of te knopen dingen. Het was een groot succes.

Eigenlijk verveelden we ons geen dag en de kinderen vonden al die inspiratie geweldig. Helaas gooide op een gegeven moment een verordening van de brandweer roet in het eten. De gordijnen van de zithoek mochten niet meer, de banken moesten vervangen worden voor ordentelijke brandveilige stoeltjes en alles wat aan lampen en of aan het plafond werd gehangen, werd gewogen en vaak te licht bevonden. Dat was jammer.

We hebben het wel lang kunnen uitsmeren, deze periode van een ontdekkende en leerrijke leefomgeving. Inventief als we destijds met elkaar waren werden de gordijnen vervangen door een hoge houten stelling met bankjes. Zo werd het toch nog een knus geheel in onze geliefde kleuren. Het is zo fijn dat zuslief de aandacht voor deze vorm met haar collega heeft weten op te zetten en door te zetten. Het invoeren van Reggio is zeer wenselijk voor de ontwikkeling van de kinderen, hoe jonger er zo naar gekeken wordt, hoe beter.

Sinds vandaag is de herfst binnengestormd met eerst een hele dag regen en voor vandaag met gekelderde temperaturen en veel wind. Aan de kop van het pompoenenveldje ontdekte ik een wilde bloeiende Datura of doornappel met zijn prachtige bloemen en giftige zaden. De nieuwe heideplantjes die we gekocht hebben voor het heideveld staan er fleurig bij, maar de oude heideplantjes zien er daardoor des te tanender uit. Lief heeft pompoenen ontdekt. Het zijn er een aantal in knopvorm of iets groter. Of dat nog wat kan worden, is de vraag. We wachten kalmpjes af.