Die zal niet aan onze neus voorbijgaan

Vandaag trouwt de dochter van de broer van lief. Eergisteren heb ik via de wenskaartenservice een mooie houten kaart uitgezocht en die zou er gisteren al zijn geweest. Vandaag vragen broer en schoonzus of dat ook gebeurd is. Lang leve alles wat te bestellen valt op afstand.

Gisteren heeft Lief de walnoten geraapt. Ze staan nu te drogen in de zon en daarna schilferen we met handschoenen aan het zwarte beschermlaagje eraf. Ik herinner me nog pikzwarte handen van de oogst in Frankrijk, waar walnoten en kastanjes te over waren. We zijn eigenlijk al een beetje laat. Maar we proberen het toch. ‘Wat ga je er mee doen’, vroeg Lief, die eigenlijk altijd alles gul aan de natuur schenkt onder het motto ‘leven en laten leven’. Er vallen zeer smakelijke maaltijden mee te bereiden zoals ‘Khoresh Fesenjan’ weet ik nog uit mijn Perzische periode. Dat is een stoofschotel met kip, walnoot en granaatappel-melasse. Als ik alle ingrediënten hier kan vinden, zal ik dat eens maken, want het is een gerecht om je vingers bij op te eten.

Gisteren op weg naar de datsja viel me ineens op dat ik dwars door de Dennenhorst heen de tuin van de buurman inkeek, die op zijn veldje met de sokkippen de restanten aan hout en oude pannen heeft neergestort van het oude dak dat laatst vernieuwd is. Normaal gesproken zat er een takkenril voor. Lief vertelde dat het wel eens vaker gebeurde. Buurman of buurvrouw hadden kennelijk de takken uit de kant geduwd. Ik vroeg hem of dat was om het hek vrij te maken maar het hek bleek van ons te zijn. Nee, het was een van die, soms onnavolgbare, acties van de buren.

Achteraf gezien was het goed, want vanmorgen kon Lief het opnieuw steviger en mooier opbouwen maar ook de roos vrijmaken, die er in stond. Daar ontdekte hij de twee bloeiende rozen. Wat een doorzetters.

Ach, gisteren kwam onder de grote rozemarijnstruik op de patio de grote hagedis lopen en zijn staart was eraf. Hij oogde verder tierig genoeg maar het was een triest gezicht, dat geamputeerde achterkantje. Waarschijnlijk had een of ander roofdiertje hem te pakken gekregen. Laatst rende er een klein dier met een hele dikke harige staart van de ene naar de andere kant. Misschien een martertje of een bunzing.

Gisteren ben ik verder gegaan aan het portret. Een steunende hand aan de zijkant van het gezicht is een lastige. Op zich slaagde de opzet wel, nu nog de afwerking. Die komt vandaag. Na al die inspanning moest er maar een makkelijk gerecht op tafel komen. Macaroni met veel uien in de boter gebakken en vegetarische worstjes met Kerrie. Met Smack is dit het lievelingetje van zoonlief maar deze variatie was ook niet te versmaden.

De biografie die de club heeft uitverkoren is geschreven door Marco Daane en is getiteld: ‘Monsieur le Coloriste’ Jac van Looy, dubbeltalent. Dochterlief bestelt het voor me en stuurt het op, want men bezorgt hier niet.

Het Singer Laren komt voorbij schuiven met een aankondiging van een nieuwe tentoonstelling. ‘My World’ met werken van Yayoi Kusama, Charles Avery, Ai Weiwei, Zanele Muholi, Marlene Dumas en Anselm Kiefer: ‘My World gaat over het maken van je eigen wereld. Kunstenaars doen dat door middel van hun schilderijen, beelden en foto’s. Maar ook verzamelaars bouwen met de kunst die ze aan hun collectie toevoegen aan een zelfportret – de keuzes die ze maken weerspiegelen hun smaak, hun persoonlijkheid, hun verleden’ schrijft Hans den Hartog Jager, de kunstcriticus en curator die de tentoonstelling heeft samengesteld. Gelukkig loopt het van 18 september tot 21 januari 2025. Eind november zijn we weer in Nederland, dus die zal niet aan onze neus voorbijgaan.