Rap ons neus achterna

De zon probeert door het dichte wolkendek te komen, maar het lukt nog niet echt. Lief is in de weer met ruimen en snoeien tussen de buien door. Herfst komt met rasse schreden naderbij. Zelfs de berk begint al te kleuren. De herfstasters staan volop te pronken met hun uitbundige bloei.

Vandaag is er een telefonische controle door de oogarts. Het is goed dat dat zo kan. De ogen houden zich prima. Als ik moe ben vergt het schakelen tussen leesoog en het ver-af oog soms extra inspanning. Maar het went allemaal snel. Daar is het lijf toch flexibel in, eigenlijk een groot wonder. Ik mag niet klagen, begreep ik uit de verhalen om me heen. Het kan ook heel anders aflopen.

De kleine njong is ziek. Hij heeft waarschijnlijk een virusje opgelopen. Dan wordt gevraagd het natuurlijk even aan te kijken. Dat vond ik vroeger lastig ondanks dat ik zelf verpleegkundige was. Een ouderhart spreekt altijd mee en hoe je het ook went of keert de ongerustheid is diep van binnen ergens aan het sluimeren. Een keer hadden we bij mijn jongste zoon te maken met een ernstige aandoening en toen ik van school thuiskwam in de vroege middag, door bezorgdheid gedreven, lag hij inderdaad met zijn vijf jaar als een hoopje ellende op de bank. Ik pakte hem op en ben linea recta naar de huisarts gereden, die het ziekenhuis belde omdat ze wel een vermoeden had.

Daar werd vastgesteld dat hij de ziekte van Kawasaki had, een zeldzame aandoening waarbij de wand van de bloedvaten ontstoken is geraakt. Een week lang gingen we samen in isolatie op de afdeling interne geneeskunde en kreeg hij hoge doseringen eiwitten. Hij is er gelukkig goed doorheen gekomen. Verloor ergens onderweg nog wel zijn wimpers en wenkbrauwen, maar die zijn inmiddels weer dubbel en dwars aangegroeid. Ik bedoel maar. Intuïtief weet je het als iets meer is dan een gewone huis, tuin of keukenkwaal.

In een interview met Coen Verbraak op Human.nl krijgt hij de vraag voorgeschoteld wat het leven voor hem de moeite waard maakt, ondanks alles. In een serie die ‘Over Leven’ heet, stelt hij dezelfde vraag ook aan 8 andere mensen, die allen iets ingrijpends hebben meegemaakt. Hij had zelf in zijn jonge leven veel in het ziekenhuis gelegen en was daardoor ‘al vroeg wijs’ geworden. Hij gaf aan dat voor hem ‘zingeving volledig zit in de omgang met andere mensen(…)om vooral van elkaar te leren hoe we het leven kunnen vormgeven’. De gesprekken met die acht mensen, die allemaal een manier hebben gevonden om ondanks een diep dal het leven weer te omarmen, vond hij bijzonder fascinerend en inspirerend. Hij ontdekte dat alle acht uiteindelijk juist het leven de moeite waard vonden en daar probeerde hij op zijn beurt de zingeving uit te filteren, waarbij hij de conclusie trekt dat mensen altijd weer lichtpuntjes vinden om te overleven.

Eigenlijk heb ik het nooit met zoonlief gehad over hoe hij die heftige periode heeft verwerkt. Hij was nog maar jong. Naar aanleiding van het interview is de vraag interessant genoeg omdat er misschien toch meer is blijven doorwerken dan ik kan vermoeden. Wat in het vat zit, verzuurd niet.

Ziezo de vijgenjam is klaar. Dit keer ga ik het niet te lijf met de staafmixer, maar met de stamper, zodat het een stevige jam blijft. Vanmiddag gaan we de ezel bestellen bij het kleine zaakje in Pécs. Ze hebben foto’s van drie modellen opgestuurd en het walnoten exemplaar heeft mijn voorkeur.

De aanhouder wint. Het is de zon gelukt er doorheen te breken. Nu alleen nog het consult met de oogarts afwachten. Als het goed is, zal dat voor enen zijn en dan rap ons neus achterna.