Tijd om ze ruim baan te gunnen

Broerlief staat op een camping in Tarragona. De allereerste keer dat wij daar waren, in 1966, was hij nog heel jong. Hij stuurde foto’s rond in de familie-app van dat stukje jeugdliefde. Destijds zocht mijn vader vooral naar de zon. Hij was de regen tijdens de vorige vakanties in Luxemburg, Duitsland en Oostenrijk zat als ‘gespogen spek’ zoals hij het placht te zeggen. In de app kwamen de herinneringen en anekdotes van ieder in verhalen boven drijven of naar aanleiding van de kleine omgekrulde fotootjes waarop alles was vastgelegd. Broerlief had een smeuïg verhaal. Hij zocht altijd naar fossielen in de rotsen in de avond. Hij kreeg ze er alleen niet uit en werd ‘s avonds weggestuurd door de politie, die dacht dat hij smokkelaars aan het binnenhalen was met zijn zaklamp.

We waren ook op de visafslag in Sitges, dat toen nog alleen maar een klein dorp was met een dorpsplein waar die vismarkt gehouden werd. Alle dorpen waren trouwens pittoresk. Zonder torenflats en zwembaden, zonder al teveel toeristen ook. Er was een tunneltje bij de camping, waar je onderdoor moest om bij het strand te komen. Naar Tarragona kon je lopen en dat deden we vaak met onze moeder om een ijsje te halen op de Ramblas, die we dan wel eerst helemaal afliepen. Ze bakten er ook Churros in een grote kuip olie en dan mochten we kiezen. Of ijs of dat. We smulden van die heerlijke gekrulde stengels.

Kamperen is een kunst en de eerste keer stonden we in een dalletje, een mooie plek vond mijn vader. Helaas ging het één nacht stortregenen en hield het nooit meer op voor ons gevoel. Huiswaar, luchtbedden en slapende kinderen dobberden door de tent of erbuiten. Alles was doorweekt. Gelukkig kwam iedereen om ons heen het leed verzachten en trakteerde mijn vader daarna alle spontane helpers op eten.

Mijn zus heeft samen met haar man en zwager haar aangetrouwde tante van 101 naar een verzorgingshuis gebracht. Het appartement waar ze tot dan toe zelfstandig woonde moest zo snel mogelijk leeg. De familie had al wat uitgezocht uit haar spulletjes en gisteren waren wij aan de beurt. Zuslief appte dan ook of ik nog wensen had. Dat niet, want het ontspullen is in volle gang. Toch belde mijn jongste zus me op en liet het servies zien waarvan ze dacht dat het goed hier in Hongarije zou passen. Laat ik nou in Holland een aantal onderdelen van precies hetzelfde servies hebben staan. Ze zou het voor mij meenemen. Toeval bestaat niet, maar toch…

Ik heb net even de Roosmarijn bij de Boeda gekortwiekt, want ze was aan een enorme groeispurt begonnen. Het werd hoog tijd. Alleen zijn knoedeltje was nog maar te zien vanaf het terras. Nu waakt hij weer vrijelijk over het natuurschoon. De herfstasters staan uitbundig te bloeien. Prachtig paars vormen ze samen met de blauwe cichorei een mooi palet.

Gisteren hebben we op Netflix een wonderschone film gezien over de Sami-gemeenschap in het hoge Noorden. Vroeger werden ze lappen genoemd, maar dat beschouwen ze zelf als een scheldwoord. Van oorsprong zijn het nomaden die met hun kudde rendieren rondtrekken. En wij zwierven met ze mee door de wonderschone besneeuwde vlakten van Zweden. Een glimp van de problemen door de opwarming van de aarde en de miskenning van deze inheemse bevolkingsgroep. Maar ook van de cultuur, de pracht en de schoonheid van de kudde, de Sami-klederdracht, de oorspronkelijke gebruiken en hun verwevenheid met het land. Een aanrader deze ‘Stöld’ van Ellen Márjá Eira.

De schilderkriebels zijn er weer. Tijd om ze ruim baan te gunnen.