Onbaatzuchtigheid ten top

Dochterlief belde. Onze tuinen worden door haar gemaaid. Vanuit haar kas is de oogst wonderschoon. Mooie bakken met tomaten en twee courgetten van de volle grond. Ze vroeg of we een mooie plek voor de bramen konden maken, want ze was er zo dol op. Nu staan ze verspreid door beide tuinen. Achter het atelier een husje, tussen onze tuinen in een husje en tussen de tuin van haar en haar buurman nog een. Soms is niet goed te zien waar en dan maait de maaier ze kort. Goed plan.

We moeten sowieso een plan de campagne maken voor meer bloei in beide tuinen. We raken aan de praat over de reis van zoonlief en ook hier volgt een geruststelling. Zij zijn er zelf ook geweest. Voor hem is het een mooie manier om jezelf te ontdekken in een onbekende wereld. Hij komt als een ander mens terug met een rugzak vol aan nieuwe ervaringen. Dat is het fijne van reizen en het zelf ervaren. Vanuit het vliegtuig maakte hij een film van onweer in de nachtelijke uren. Prachtig.

Hier heeft Lief in de regen nog de grassen uit de bloementuin geschoffeld. Dan kunnen we er het wilde bloemenzaad zaaien en volgende lente opnieuw genieten van een tuin vol bloemen. Eerst moet het wel wat droger worden. Storm Boris is Centraal Europa onveilig aan het maken met een overvloed aan regen. In de landen om ons heen vinden aardverschuivingen, overstromingen en zelfs sneeuwval plaats. Rivieren treden buiten hun oevers.

Hier komen we er goed vanaf, hij schampt langs onze grenzen, maar brengt wel een koufront. Ineens is de temperatuur van 30 naar 11 graden gekelderd. Dus ging vanmorgen de warmteketel aan en zijn nu de kamers heerlijk warm. ‘Kou is armoe’ zei een goede vriend van Lief altijd. En zo is het. Sfeerverhogend is kou zeker niet.

Ik heb op de tv een filmverhuurder geïnstalleerd. Op deze manier kunnen we ter plekke bioscoopbezoeken organiseren met de te huren Arthouse-films. Met een lekkere snack erbij en een glaasje van het een of ander vieren we op die manier ‘Uit in eigen huis’. Zeker op regenachtige dagen een aanrader.

Gisteren heb ik een stukje van het programma ‘Waar doen ze het van’ bekeken. Er is een mooie sociale doorsnede gemaakt. Er zijn gezinnen uit alle lagen van de bevolking. Een gezin leeft onder bewind, wat een hele lastige is omdat alles wat je uitgeeft, gecontroleerd wordt en met het maandelijkse geld in je hand is het geen vetpot. Er zijn ook mensen met een wisselende inkomen, een alleenstaande met een inkomen van 3000 per maand en een gezin die een aantel horecabedrijven runt met 20.000 per maand.

Vooral de mensen onder bewind herken ik uit de tijd dat mijn kinderen nog klein waren en we een tijd van een uitkering moesten zien rond te komen. Hoe lastig het was, ondanks dat ik gewend was om elk dubbeltje om te draaien en de gave bezat om met nauwelijks iets een hele maaltijd in elkaar draaien. Dat is het voordeel van opgroeien in een groot gezin zoals ons ouderlijk huis. Aan het eind van iedere maand moest mijn moeder op de pof boodschappen doen bij de kruidenier en ik was zelf niet anders gewend dan altijd maar rood te staan.Van mijn bovenste beste schoonzoon leerde ik hoe je daar vanaf kon komen. Als je er dan eindelijk uit bent, leer je vanzelf geld te sparen en makkelijker te leven. Maar toen was ik al ruim de zestig gepasseerd. Inderdaad. Nooit te oud om te leren en te ontdekken dat voldoende geld vooral rust brengt.

Ooit viel er een enveloppe met meer dan de uitkering door de brievenbus zonder afzender. Laatst hoorde ik wie deze weldoeners waren. Ze hebben nooit geweten hoe die gulle gift voor een enorme opluchting heeft gezorgd. Hoe lief ik het heb gevonden en iets om dankbaar voor te zijn. Onbaatzuchtigheid ten top.