Kijk met liefde terug

We zitten binnen en houden kantoor aan de keukentafel. Buiten is de herfst plotseling binnen geslopen en plengt vele tranen om het verlies van de hele hete zomerdagen. Van het ene uiterste in het andere. ‘Het is hollen of stilstaan’, zou mijn moeder zeggen.

Gisteren keken we de historische documentaire van Inna Sahakyan ‘Aurora’s Sunrise’ over de Armeense genocide aan het begin van de vorige eeuw. Men volgt het verhaal van Aurora Mardiganian, een van de overlevenden. Zo oud als ze is, zo levendig weet ze er over te vertellen. Het is een animatie film waarin Aurora als jong meisje te zien is en hoe het gezin vanuit een harmonieus leven plots in de hel belandde door de inval van de Turken. De beelden zijn heftig en de oude filmfragmenten en archiefbeelden tussendoor gruwelijk. De film geeft een duidelijk beeld van dit stuk geschiedenis en roept bewondering op voor de vrouw die alle ellende aan den lijve heeft ondervonden en toch wist te ontkomen naar Amerika.

Met onze volksdansclub in de jaren negentig hadden we ook een Armeense choreografie. Een hele ingetogen dansvorm van verstilde muziek, weemoedige klanken en sierlijke bewegingen. We droegen lange gewaden en hadden fluwelen slofjes aan onze voeten, een soort ballerina’s. In de film was te zien dat alle vrouwen op dergelijke schoentjes liepen. Een Aha-Erlebnis dus, want ik had allang niet meer aan deze dansen gedacht.

We wilden gisterenmiddag gaan wandelen maar besloten op het laatste nippertje toch maar thuis te blijven in verband met de voorspelde regen. Een uitstekend moment om de Khoresh Bademjan te bereiden. Alle ingrediënten waren in huis. Volgens lief rook het heerlijk. De Perzische rijst met tahdig, waar ik bij gebrek aan beter een wrap voor gebruikte, was weliswaar goed gelukt maar de wrap was toch iets te bruin geworden en slap gebleven. Ik had beter de aardappels kunnen gebruiken. In ieder geval kunnen we de komende dagen vooruit, want het lukt me nog steeds niet om kleine hoeveelheden te koken. Ik denk in grote gezinnen.

Kleinzoon, die ooit ‘stiekem’ werd genoemd door zijn juf, is naar een andere school gegaan en is helemaal opgebloeid. Er is een leerkracht die zich verdiept in de kinderen zelf. Die eerst eens kijkt naar wat er achter bepaald gedrag zit zonder een oordeel te vellen. Ik ben heel blij dat ze tot die actie zijn overgegaan. Een jongetje dat veel meer in evenwicht is, is het resultaat.

Bij het speuren naar foto’s van dat Armeense kostuum kom ik veel foto’s van verkleedpartijen op school tegen. Het is een genot om te zien. Bovendien buitelen de verhalen die er achter schuilen over elkaar heen en stemmen vrolijk. Bij iedere verkleedpartij hoort het verhaal van het project van dat ogenblik. Ik heb heel wat rollen gespeeld. Hoogtepunten waren onder andere de tijden van het straattheater. Vriendinlief en ik vormden een gouden duo. We improviseerden er naar hartelust op los. Een foto trekt extra mijn aandacht. We zouden een bepaalde leermethode luister bij zetten op de een of andere informatiedag en ik moest verkleed als…Hond. Haha. De hele dag liep ik met mijn hondenkop praatjes te maken met allerlei leerkrachten. Het werd een succes, de methode minder geloof ik, en daarna was ik mijn stem kwijt. Het was erg leuk om te doen, maar dergelijke schmink-partijen waren uitzonderingen. Doorgaans was het wat make-up, een pruikje, passende lappen om het lijf en klaar waren we. Van juffrouwen van de retirade tot supporters van FC Utrecht. Ik heb er van genoten en kijk met liefde terug.