En de vrede voelen

Jongste zoonlief belde vanmorgen dat hij morgen een reisje gaat maken naar een ver land. Moederhart moet even slikken en ziet natuurlijk duizend valkuilen in een notendop terwijl ik mezelf streng toespreek. De jongen is een man, oud en wijs genoeg om op zichzelf te passen. Laat het los en wens hem een heel fijn verblijf toe. Hij neemt zijn camera mee, is verzekerd en vindt daar vast de internetwereld waarin hij zich als een vis in het water voelt. Wijs hoofd, warm hart voor ons achterblijvers. Om me op te fleuren wipt de kleine zwarte roodstaart over de patio en pikt hier en daar iets weg. Troostrijke natuur. Lief gaat nog een boompje zagen.

Ik ben dankzij mijn boek in het Turkije van de vorige eeuw met haar eenvoudige leefwijze en soms barbaarse geneeskunst. Het zorgt voor een gevoel van spijt, omdat de zaken die zo een onverkwikkelijke wending nemen, nu anders zouden gaan. De onbereikbaarheid van de dorpen in die tijd zorgde voor vroegtijdige sterfte en veel verdriet. Het is geen wonder dat die mensen het lot maar in Allah’s handen legden. Veel meer dan afwachten hoe het ziek-zijn zou uitpakken, viel er niet te doen.

Het boekje van Tonke Dragt en Annemarie van Haeringen heet ‘Wat niemand weet’ en het verhaalt over de ark waar alle dieren in tweetallen worden ingeladen en twee eigenzinnige eenhoorns die dat weigeren. Uiteindelijk gaan ze voor de ark uitzwemmen, maar worden toch ten leste verzwolgen. Ze besluiten naar de diepste diepten te zwemmen, daar waar het water zouter en kouder is en te veranderen in waterdieren. Ze werden Zee-eenhoorns in de ijszeeën van het noorden. De Vikingen gaven het dier een andere naam: De Narwal. En wie weet, misschien veranderen ze ooit wel weer in land-eenhoorns. Het is een mooi voorbeeld hoe je je door de fantasie kan laten leiden.

In Pécs hebben we trouwens een hele grote snoepwinkel in kunstenaarsbenodigdheden ontdekt. Die gaan we een dezer dagen opzoeken. Daar zijn vast betere ezels te koop dan het wat wankele opklapbare ezeltje dat in de Datsja staat. Nieuwe penselen, staan ook op de lijst, want die liggen nog in Nederland. Keurig netjes opgerold in hun rieten matje, klaar om te reizen. In de hectiek van het inpakken vergeten. Zo gaat dat. Wellicht hebben ze ook de water-vermengbare olieverf, die eerst niet te krijgen was.

Gisteren was het een rustdag met veel lezen en peinzen op de veranda van de Datsja. De lichtval in ons bos zorgt voor een aangename vredige sfeer. Vogels laten zich niet zien, maar vlinders dartelen hier en daar door de bomen heen. Het kleine standbeeld vangt af en toe een glimp zonlicht.

Daar, op de veranda met het turen in mezelf, zwerft de tekst van Stef Bos regelmatig door mijn gedachten. Dat komt door Tijd die zich hier uitspint tot een overdaad. Het feit dat je minutenlang kijkt zonder te zien en droomt met open ogen over heel het leven. Stef zingt zo prachtig. ‘Mijn geluk heeft geen agenda/liever alles op zijn tijd/het ijzer smeden als het heet is/ daarin ben ik nooit geslaagd/ik liet altijd het toeval toe/het toeval zag mij graag/Alles op zijn tijd/Ik wil alles op zijn tijd’.Genieten van zo’n prachtige eerste zin: ‘Mijn geluk heeft geen agenda’. én ‘Het toeval zag mij graag’. Daar kan ik lang op teren.

Het leven nemen zoals het komt. De drukte en de kalmte in balans. Het denken richten op elkaar, op de omgeving en de natuur om ons heen. En de vrede voelen.