Wat in het vat zit, verzuurt niet

Eerst een tropenzomer en nu een hele dag regen, bij tijd en wijle in flinke hoeveelheden. De malve ging er van hangen. De Herfstasters veerden op. Onder het watergeweld heeft de notenboom nog een tak in herfsttooi gekleurd. En omdat de enorme acer er tegenover door de droogte verdord is, is het net of de herfst al vervroegd aan het intreden is.

Lief had wat oude cd’s en videobanden van boven gehaald. Omdat ik door het lome sfeertje van binnen blijven en lezen in slaap dreigde te vallen ben ik ze uit gaan zoeken. De oude radio/cdspeler gaf aan welke cd’s nog in tact waren. Een bijzondere keuze, deze verzameling. Heel veel Mexicaans, wat Afrikaans, Zuid-Amerikaans, slavisch en klassiek. Een cd van Tina Turner en een jazzie exemplaar. ‘Laat mij uw muziek zien en ik zal zeggen wie u bent’ dacht ik. Maar ik weet dat de verzameling is aangelegd door vier verschillende mensen. De helft kon direct de prullenbak in door beschadigingen. Overslaande cd’s zijn niet om aan te horen. Ziezo dat ruimt op.

De cursus Hongaars op CD leek compleet. Dat is voor later, als ik klaar ben met Duolingo. Ben je daar ooit klaar mee? Het kost aardig wat moeite omdat het Hongaars bestaat uit woorden die nieuwe woorden vormen als ze aan elkaar geplakt worden, waardoor ze soms ellenlang en onuitspreekbaar lijken. Plaatsbepalingen gaan in de orde van belangrijkheid, er zijn meerdere woorden voor hetzelfde begrip afhankelijk van de formele of informele vorm. Dat maakt het lastig. Ook draaien ze de persoonsvorm om en komt het werkwoord soms helemaal aan het einde van de zin. Ik ga stug door, maar pffff, die hersencelletjes zijn er maar druk mee.

‘Verloren grond’ van Murat Isik is ontroerend. Het is ook zijn taal, de eenvoud van de dingen op dat platteland en de poezie die overal in doorklinkt. De vader van de hoofdpersoon is een verhalenverteller en vertelt verhalen waarin de geschiedenis van het land, de zeden en gewoonten uit de verschillende tijden, doorklinken zoals ook in de roman zelf.

Gisterenavond zochten we een film. Het werd Znachor, een Poolse film. We werden meegevoerd naar het Polen in de 19e eeuw. Kleine dorpen, paard en wagens, rijkdom naast diepe armoede. Een chirurg wordt overvallen, lijdt daarna aan geheugenverlies en trekt rond in de omgeving. Er werd vermeld dat het een fantastische aangrijpende en originele film zou zijn. De beelden zijn prachtig, maar wij vonden het verhaal behoorlijk sentimenteel. De opnamen in het oude ziekenhuis deden ons allebei denken aan het oude AZL in de beginjaren ‘70. Ze riep al met al even een verlangen op naar de rust die die tijd uitstraalde daar op dat platte land met de eenvoudige kroeg. Geen telefoontjes, geen gemotoriseerd verkeer op een enkele auto na, geen televisie of andere media. Een chirurg die een geslaagde trepanatie ter plekke kon uitvoeren en een een einde waarbij alles op de pootjes terecht kwam.

In de middag besloten we ons voornemen uit te voeren om naar Pecs te gaan. Tijd om dit verhaal af te maken was er niet. Dat doe ik nu, in de ochtend. Over ons bezoek aan die heerlijke stad schrijf ik vandaag. Wat in het vat zit, verzuurt niet