Een kalme gang terug

Het is heerlijk buiten. Een zwoel windje en volop zon. Op het terras is het goed te doen. Als ik het paadje langs de vijg afloop, hoor ik een specht. De app zegt dat het de grote bonte is. Ik herken moeiteloos zijn korte schelle roep, het geklotter tegen de stam van de boom. Als mijn ogen speurend langs de stam van de acer omhoog gaan, zie ik hoger een grote roofvogel cirkelen. De vleugels lijken me groter dan die van de buizerd. De slimme specht had het op de Datsja voorzien en was al begonnen met het begin van een holletje. Lief heeft er, letterlijk, een stokje voorgestoken. De zwaluwen vliegen hoog dus met het weer zit het wel snor.

Gisteren reden we rond een uur richting Pécs. Het is een bruisende stad en doet heel mediterraan aan met haar grote pleinen en majestueuze oude kleurrijke gebouwen. Winkeltjes in de kleine straten van de stad kennen geen schreeuwende etalages, maar zijn doorgaans te herkennen aan de uitgestalde waar buiten. Studenten en leerlingen lopen overal in groepen en groepjes met grote rugzakken op, druk delibererend met grote gebaren of gehaast met de telefoon aan hun oor. We zijgen neer op een muurtje aan de zijkant van het grote Széchenyiplein om de sfeer in te ademen en uit te rusten van de wandeling door de kleine straatjes langs het postkantoor. Alle straten lopen in stijgende lijn. De stad ligt in de beschutting van het Mecsekgebergte.

Vlakbij ons zien we de elektrische steps voor algemeen gebruik. Voor mij zou het de oplossing kunnen betekenen bij het klimmen en dalen. We hebben al eens er aan gedacht om elektrische vouwfietsen te kopen die makkelijk mee te nemen zijn. Op onze Truus mogen we geen fietsendragers plaatsen en dan zou dat een uitkomst zijn. De mensen die we op de steps zien, hanteren ze met souplesse en laveren onwaarschijnlijk zoevend en snel door de mensenmenigte heen. Dat vergt de nodige oefening.

Uitgerust wandelen we verder en bezoeken de Sint Sebastian kerk, met ervoor de fontein met de glanzende groen/gouden Zsolnay vissenkoppen die water spuiten. Het is een mooie kerk, een oase van rust in de bruisende stad. In het midden van de linkerbeuk zit een vrouw achter een tafeltje in gebed. Ze heeft de handen devoot tegen elkaar gelegd en prevelt boven haar vingertoppen en met gesloten ogen achter elkaar door ongetwijfeld een gebed. We duiken op de achterste bank om de mooie fresco’s in ons op te kunnen nemen. Af en toe komen er mensen binnen gelopen, dopen hun hand in het wijwaterbakje aan de muur en slaan een kruis om daarna plaats te nemen bij het beeld van Maria of in een van de banken. Als we alles hebben bewonderd staan we op om een kaars aan te steken maar het blijken alleen elektronische kaarsjes te zijn. We gaan er weer uit en zwaaien nog naar de naamgenoot van Lief, die daar star staat te staan met zijn kind op zijn arm.

Op de terugweg naar de auto zien we een schattig houten boekenstalletje. We glijden met onze vingers langs de ruggen van de boeken en pikken er bij de buitenlandse rij een boekje uit van Tonke Dragt en Annemarie van Haeringen, het heet ‘Wat niemand weet’ en verhaalt over de ark van Noah. Toepasselijk in deze tijden. Ik koop het voor 80 eurocent als eerbetoon aan de dit jaar overleden Tonke, en we vragen de vriendelijke, nog jonge, verkoopster of ze ook geïnteresseerd is in het krijgen van Nederlandstalige boeken. Ze knikt bevestigend. Hoera. Zo hebben we een adres voor onze overtollige boeken. Dat is een extra stimulans om de kasten op te schonen.

We lopen door de grote Arkad naar Truus, een overdekt winkelcentrum, en met de enorme drukte daar en de eenheidsworst aan winkels, tot aan een C&A en een Douglas toe, nemen we ons voor om die in het vervolg links te laten liggen. We rijden langs de Tesco voor een paar nachtlampjes en naar de Aldi voor de echte volkoren crackers, om dan weer voldaan op huis aan te gaan. Er zijn veel landbouwwerktuigen op de weg. Het zorgt voor een kalme gang terug.