Eerst zien en dan geloven

‘Beschrijf je ideale week’ vraagt WordPress. Deze week dan toch, waarin ik het boek ‘Al het Blauw van de Hemel’ van Melissa Da Costa heb uitgelezen, een dikke pil van 639 bladzijden. Het is een prachtige week geworden en niet in de laatste plaats door het meereizen met de hoofdpersonen die in hun camper door de Pyreneeën trekken onder zeer bijzondere omstandigheden. Het boek is ademloos uitgelezen en laat vooralsnog een gevoel van spijt achter. Wat jammer dat het al uit is. Wat een mooie nieuwe beelden zijn bijgeschreven in mijn hoofd. Wat zou ik graag nu en hier op een ongerepte plek zitten hoog in de bergen om de macht en de voedende kracht van de natuur te voelen.

De Hoff, ons paradijs, minstens zo’n mooie plek, heeft dat ook in zich. Maar het trekken is iets wat kriebels teweeg brengt. Na het lezen van ‘Het Zoutpad’ had ik zo’n zelfde ervaring. Bij dit boek echter biggelden de tranen me over de wangen bij de laatste bladzijden. Dat overkomt me niet vaak. Zo van mijn sokken te zijn en zo mijn best te moeten doen om weer terug te komen in het hier en nu.

Gisteren zijn we na het eten een stukje over het land gewandeld. Onder onze voeten knisperden de droge bladeren, waar de grond mee bezaaid is na twee maanden droogte. Lief laat vol trots zien dat het buitenlampje bij de Datsja weer kan branden. We gaan mijn klein atelier binnen en ik zie al mijn lievelingen weer. Het stemt me blij en brengt nieuwe energie. De twee witte studiedoeken die we die middag bij de super hebben meegenomen, zet ik tegen de muur. Ze moeten nog even wachten tot de hitte voorbij is. Tot die tijd teken ik mijn tekendagboek vol. Nog maar een paar bladzijden en dan kan ik aan de nieuwe beginnen.

Bij diezelfde super hebben we de Basmati rijst gehaald en de aardappels die onderin de rijst komen. Er zijn vijgen voor in de khoresh, maar ik ben de passata vergeten. Een dag uitstellen dus.

Een lieve blogvriendin schreef in haar blog over het begin van dit nieuwe schooljaar, het verschil in de gedragingen van jongens en van meisjes, in de voeding daarvan door hun omgeving, media, en gewoonten en de hormonen die ook een rol spelen. Veelal is één woord genoeg om het kind in een rol te dwingen. Zoals bij kleinzoon het woord stiekem werd gebruikt door de juf op school.

Mijn eerste weken bestonden voornamelijk uit observatie van de nieuwe groep. Hoe reageren de kinderen, hoe liggen de verhoudingen en waarom, wat steekt erachter. Ze zijn overduidelijk in een gewenperiode. Gaandeweg durven ze meer van zichzelf te laten zien. Reflectiekringen zijn belangrijk en duiden veel, evenals drama, filosofie en spel. De kunst is om steeds meer een eenheid te scheppen. De ervaring speelt mee. Gaandeweg mijn schoolloopbaan werd dat boeiender en makkelijker.

Teugels laten vieren, ruimte geven aan hun persoonlijkheid, de kracht benoemen en niet, zoals zo vaak gebeurt, vermeend ongewenst gedrag.
De stagiaires vonden het het lastigst maar boeiend om te zien hoe gedrag te keren valt. Een bang, agressief kind dat zich stoer opstelt uitpellen tot de kern. Een timide kind uit haar wattendoosje halen en zien opbloeien tot een kind dat zichzelf durft te laten zien en zijn. Iemand voor straf buiten de groep zetten, bestond niet. In die zin was het voor mij een vervullend bestaan vol nieuwe inzichten en ervaringen door de interacties met de kinderen en mijn lieve collega’s.

Ik ben naar binnen gegaan en werk nu onder de koele klima. Straks is het de beurt aan de papierpulp en de vijgen. Lief is het bos begaanbaar aan het maken voordat de beloofde regenbuien van morgen losbarsten. Eerst zien en dan geloven.