Een gewillige afnemer

Langzaam maar zeker laat ik me in deze weldadige oase van stilte en kalmte zakken. Niets moeten, niets hoeven, met als enige noten op mijn zang het boek, het tekendagboek en de blog. En dat alles in het aangename gezelschap van mijn kalme Lief, die zich niet druk maakt om futiliteiten en onverstoorbaar maar gestaag zijn weg gaat of die, zoals nu, een stoel kan pakken en pas op de plaats maakt. De natuur doet mee. Als enige zijn de tortels te horen, die kennelijk nooit uitgetorteld raken. Onder het zware bladerdek van de druif is het wel een en al reuring. Bezige bijen, vliegen, vlinders, wespen en ander klein grut dansen, dronken van druif, van tros naar tros. De oogst dit jaar wordt het niet. Het was zelfs voor hen te warm. Ze zijn verdroogt. Vermoedelijk waren ze veel eerder rijp om geoogst te worden. De jambrigade kan achterover leunen. Misschien zijn er nog wat verdwaalde vijgen achterin.

De reeën hebben op het ruige achterland tot aan ons tweede bossage het lange gras gevonden en maken er dankbaar gebruik van ze liggen er middenin verscholen in hun leger en de fazanten houden hen gezelschap en overal laten de smalle wissels zien hoe ze gelopen hebben. Bij het krieken van de dag zijn ze weer verdwenen als sneeuw voor de zon.

Met lezen kan ik niet meer stoppen. Alles wat er gebeurt, getuigt van een groot inlevingsvermogen. Gisteren schreef ik dat je gedachten zo kunnen blijven hangen op de kleinste zinnen. Dat is hier zeker het geval. Wijsheden als: ‘Een werkelijke ontdekkingsreis ligt niet in het zoeken naar nieuwe landschappen, maar in het kijken met andere ogen’ (Proust). En wat te denken van deze: ‘De ware reiziger is degene die een rondreis in zichzelf heeft weten te maken’.(Confucius) Zinnen waar je een aardige boom op los kan laten. Vooral de laatste past volledig binnen de context van de hoofdpersoon en in het kader van de reis. Dat zijn de quotes waar zijn begeleidster mee strooit. Ze beschikt zelf ook over de nodige poëzie in haar taal. De onvoorspelbare gebeurtenissen houden de vaart erin. Je wilt weten hoe dit avontuur afloopt.

We besluiten om voor het eerst weer boodschappen te gaan doen in Szigetvar. Bij de karretjes staat het kleine figuurtje van een bekende vrouw. Ze staat er vaker. Bedelen is strafbaar. Ze rijdt daarom voor de mensen de karretjes in de rij en mag dan vaak het muntstukje houden . Het is niet meer dan 50 of 100 forint. Berustend en geduldig wacht ze tot jij naar haar toekomt, een ongeschreven regel.

Heerlijk om de voorraad aan te vullen. Aubergine, courgette, veldsla. We vonden een waterfilter voor de waterkan dachten we. Zo op het oog leek het wel te passen. Bij thuiskomst bleek het toch een ander model. Nu zoeken we hier ook de kan maar bij. Als het water gefilterd is, is het goed te drinken en hoeven we niet meer met literflessen water te sjouwen.

Van huis had ik de couscous meegenomen waar ik zo gek op ben. Gekruid en op smaak gebracht met onder andere rozijnen. Maar ook de kruidenkast was geplunderd. Al mijn Indische kruiden waren mee en een aantal zakjes boemboe. In de ochtend had ik al bedacht dat het voor de avond een Marokkaanse couscousschotel zou worden. Een groentestoof van olie, water, grof gesneden paprika, courgette, wortel, tomaat, kikkererwten, rode ui en knoflook. Djahe, ketoembar, kurkuma, djinten en gerookte pittige paprika was het kruidenmelange. Een half uurtje laten pruttelen in de olie, verder laten garen met de deksel op de pan en klaar.

Het was alweer een paar maanden geleden dat ik iets dergelijks gemaakt had. Koken is voor mij vooral leuk als ik er mee mag verwennen en men smult. Niets is leuker dan dat. Lief is een gewillige afnemer.