Om te koesteren.

Ik zit op het terras. De koffie is op en ik heb eerst een aantal bladzijden gelezen van het boek: Al het blauw van de Hemel’. De schrijfster Melissa Da Costa laat het verhaal meanderen na een spectaculair begin en is meester in de misleiding. Telkens word ik op een ander been gezet. Wisselende emoties bij het lezen borrelen op. Het is een verhaal waarbij je geen moeite hebt om deel te worden van het geheel. Herkenbaar maar absoluut niet voorspelbaar met al die plotselinge wendingen.

Lief brengt een cadeautje. Een wonderschoon trosje hazelnoten, een cadeau in haar natuurlijke verpakking en iedere keer verbazen we ons erover dat de natuur zo vernuftig is in het beschermen van haar vruchten. Ik zie hem onder de boom een aantal keren speuren en bukken en even later komen er nog een paar hazelnoten bij met een brede glimlach.

Een lieve medeblogger wijst me op het feit dat een courgette mannelijke en vrouwelijke bloemen draagt en als je er niet genoeg hebt staan dat je dan de bevruchting een handje moet helpen. Ze stuurt een filmpje door met instructies. Dat is het grote voordeel van de huidige media. Als iedereen het zou gebruiken om de mooie dingen te delen en ervaringen uit te wisselen, wat zou het dan een bron van inspiratie zijn.

Vanmorgen lag er nóg een cadeautje in de brievenbus aan de voorgevel van het huis. Twee verjaarskaarten, een van dochterlief en een van vriendinlief. Olijke en mooie kaarten met een wens om vooral een mooie tijd te hebben samen. Dat gaat lukken liefjes.

Vanaf vrijdag beloven de tropentemperaturen te dalen naar onder de dertig en kan ik misschien alweer een beetje aan het werk. De Datsja schreeuwt om een frisse wind omdat insecten of anderszins in alle hoeken en gaten zijn gaan schuilen voor de hitte. De kruidentuin is hier en daar wat overwoekerd, de bloementuin moet opnieuw ingezaaid met een-en-meerjarigen en met het zaad van de klaprozen. Boeddha gaat verscholen achter de uitdijende Roosmarijn die hier als een tierelier groeit en bloeit. Ik heb een aantal blaadjes gedroogd, maar eigenlijk hoeft dat niet, want ze is er trouw, zomer en winter. Geurend kruid van het land.

In de Flow van deze maand wordt een tip van de sluier opgelicht van het boek ‘Niets Bijzonders’ door Charlotte Joko Beck. Het boek staat op het lijstje van de dichter Ellen Deckwitz: ‘De(vijf) boeken van mijn leven. Beck is geraakt door het Zenboedhisme na een leven als secretaresse. Ze heeft er volgens de dichter een nuchtere kijk op. Als een van de leerlingen van Beck haar vertelt er over te piekeren of ze tijdens een gesprek niet te onaardig was tegenover de gesprekspartner, vraagt Beck: Waar is die persoon waar je over piekert. De leerling antwoord dan ‘Geen idee. Niet hier’. Precies. ‘Niets bijzonders heeft mijn denken gevormd en me rust gegeven’.

Het zijn dit soort kleine bronnen, die tot inspiratie leiden. Een zin is al genoeg om bij stil te staan en over na te blijven denken. Deze zeker. Om te koesteren.