Kippie-eitje, natuurlijk

Vijf uur ging de wekker. Geen momentje aarzelen en hup in de benen. Gisteren zoveel mogelijk ingepakt en nu nog de laatste drie nieuwe boeken in de rommeltjes-koffer en klaar. Even puzzelen hoe we alles mee gaan nemen. Zoonlief was om zes uur naar beneden gekomen om te helpen dragen. Hij is een ware pakezel met twee koffers en twee tassen om zijn schouder. Hij helpt ook nog even met logisch rangschikken. Heerlijk zo’n lieverd. Kwart over zes was ik ‘En route’ en de reis ging voorspoedig. In Nederland een paar kleine buitjes, maar in Duitsland scheen de zon steeds uitbundiger. Heerlijk rustig op de weg en af en toe werkzaamheden, zoals te doen gebruikelijk in Duitsland. Truus deed het voortreffelijk en klein Piep de Muis hield me vanaf het dashbord nauwlettend in de gaten, maar was overduidelijk in een zwijgende bui. De Carplay zette zijn beste beentje voor en schotelde al mijn lievelingen voor. Zjef van Uytzel, Robert Long, Maarten van Roozendaal, Loudon Wainwright, Stef Bos en nog meer Kleinkunstenaars.

Met de boekencllub hebben we ‘Morele Ambitie’ van Rutger Brugman gekozen en daarnaast heb ik ‘De Smeekbede’ van Lianne Damen en de ‘Al het Blauw van de Hemel’ van Mélissa Da Costa’ erbij gehaald. Dat belooft uren en uren nieuwe avonturen. Dat mag best na alle drukte van de laatste dagen. Ze zitten in de koffer, maar komen er nu niet uit. Dat is niet erg, want ik wil eerst Lief en het thuisfront de schoonheid van het authentieke Beierse Hotel aan de Donau laten zien en mijn lieflijke eenpersoons kamer met roze geraniums voor mijn raam en uitzicht op de straat en het woud erachter.

Bovendien staat er nog een lesje Hongaars op het program en dit blog. Geen tijd om te lezen, wat een luxe.

Waar vliegen je gedachten heen tijdens zo’n reis. Ik zie wel het schoons om me heen, maar vluchtig. Het hoofd is vaak bij de muziek met haar mooie teksten. Verhaaltjes op zich en zeker onderwerpen om over te mijmeren.

Tijd voor een hapje beneden in het restaurant. Ik kies helaas toch voor binnen in verband met de hitte buiten en daar is het beter toeven. Een poke bowl dacht ik, maar dat was een grote kom sla en drie lapjes gepaneerd vlees met twee broodjes. Ik heb heel erg mijn best gedaan maar kwam niet helemaal tot een leeg bord. Het personeel was alleraardigst. Het overgrote deel van de gasten was de pensioengerechtigde leeftijd al gepasseerd. Er werd vooral veel Duits gesproken. De Beierse tongval van het personeel vergde enigszins het scherpen van de oren en het was een kwestie van wennen aan de tongval. Het Hoch Duits van de Mulo was van een geheel andere orde.

Heerlijk gegeten en nu op bed verder schrijven. Eerst Lief bellen die al belde naar het restaurant. Ik merk aan alles dat hij popelt, net als ik trouwens. Nog even geduld, lieve schat. Dat is het voordeel van van elkaar verwijderd zijn. Het weerzien kan niet grootser en kan niet mooier. Morgen kan ik niet om zes uur weg, want ontbijt en uitchecken is pas vanaf zeven uur. Maar ik heb vandaag de grootste ruk gemaakt. Morgen nog maar een luttele 7 uur. Kippie-eitje natuurlijk.