Mondjesmaat consumeren

Er staat een pagina over mijn onbaatzuchtige overleden schoonzusje in de krant. Het doet haar eer aan en streelt mijn gemoed. Hier gaat het leven onverdroten door. Ouders die met hun kinderen de draad van voor de vakantie oppakken en naar school lopen, een bezorger die zijn pakjes rondbrengt, een auto die start, wat werklui die komen aanrijden in een busje. Het is een waardig eerbetoon met als titel: ‘Op de woonboot van Yvonne was er ruimte voor iedereen’. Dat zegt eigenlijk alles.

Gisteren reed ik naar de Hoek om te lunchen met de broer van Lief en zijn vrouw. Heerlijk ritje onder het wisselende zwerk, wolkendek, blauwe luchten, spatje regen, opnieuw een wolkendek en weer wat zonneschijn. Nederlandse luchten. Ik hou ervan.

Natuurlijk wilde ik een bloemetje meenemen, maar ik kon de bloemenwinkel nergens meer vinden. Dat leverde twee rondjes door het stadje op. Schoonzus vertelde dat ze op maandag gesloten zijn en dat het helemaal geen punt was, want zonder bloemetje was ik meer dan welkom. Ze waren eigenlijk verbaasd dat ik de moeite had genomen om helemaal naar hen toe te rijden. Zoals eigenlijk altijd, moest ik ze overtuigen dat het geen sinecure was, maar gewoon ontspannend. Ik, Truus en Piep zwervend over de wegen, podcast op of een lekker muziekje, zingen en beheerst swingen en genieten van al wat ik tegenkom. Twee knooppunten op de weg die ik goed kende en makkelijk kon tackelen, geen centje pijn, integendeel.

Ze vroegen hoe het klimaat in November zou zijn in Verweggistan. Geen idee nu het weer haar eigen beweegredenen volgt. Als het nu zo ongelooflijk warm is geweest, zou je een vroege koude winter verwachten, maar die was er het jaar daarvoor ook niet. Niets staat wat dat betreft met zekerheid vast. Ik vermoed dat ze aan het overwegen waren geweest te komen, maar Broer had zin in een zonvakantie voordat ze de lange sombere dagen tegemoet zouden gaan en dacht aan het heerlijke warme Las Palmas of iets dergelijks. Vooral doen, leek mij. Natuurlijk.

In mijn hoofd beginnen zich tussen de bedrijven door lijstjes te vormen. Een tas met keukenspul, een tas met schilderspul, een boekentas, een kledingkoffer, een tas met toiletbenodigdheden. De doeken uitzoeken, de laatste was draaien.

Er komen apps met foto’s langs van zoonlief en zijn lieverdjes op Ameland. Een en al zon, wind en blakende tevreden koppies. Geef kinderen zand en water en een vakantie kan niet meer stuk. Ze rennen zich helemaal leeg vanaf het duin.

Afgelopen zondag keek ik naar Hanneke Groenteman die de acteur Pierre Bokma interviewde. Wat een ongedwongen manier van vragen stellen heeft ze toch, ondanks de zware kost. Een terugblik op zijn rol in de serie De Joodse Raad dat emoties bij Hanneke opriep en als filmfragment; ‘We need tot talk about Kevin’. Het is een film die draait om de vraag of het karakter van een kind aangeboren is of aangeleerd. Kevin heeft een verschrikkelijke daad begaan op zijn middelbare school. De relatie met zijn moeder verliep vanaf het begin al moeizaam. Hij gedroeg zich tegenover haar heel anders dan tegenover zijn vader, maar zijn moeder reageerde ook anders op zijn gedrag dan op de anderen. Vanmorgen bekeek ik het begin van de film. Het is een psychologische triller die de vraag oproept wat de moeder van een kind aan moet met de daad van haar zoon. Hoe verwerk je dergelijk verdriet. En inderdaad, hoe voed je elkaar. Ik kijk hem in fragmenten, want er hangt een adembenemende spanning over de film.

Dus mondjesmaat consumeren.